Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

ΝΥΜΦΙΕ .....ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ώ, Συ Νυμφίε, που ομορφαίνεις την ασχήμια της νύφης!

ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
«Επεθύμησε πόρνη ...»

Πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; Ναι πόρνη. Εννοώ τη δική μας φύση. Ήταν τρανός και αυτή ταπεινή. Τρανός όχι στη θέση αλλά στη φύση. Πεντακάθαρος ήταν, ακατάστρευτη η ουσία του, άφθαρτη η φύση του. Αχώρητος στο νου, αόρατος, άπιαστος από τη σκέψη, υπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας απαράλλακτος. Πάνω από τους αγγέλους, ανώτερος από τις δυνάμεις των ουρανών. Νικώντας τη λογική σκέψη, ξεπερνώντας τη δύναμη του μυαλού, αδύνατο να τον δεις, μόνο να τον πιστέψεις ...

Έριχνε το βλέμμα του στη Γη και την έκανε να τρέμει ... Ποτάμια έβγαζε στην έρημο ... Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Για να την αναπλάσει από πόρνη σε παρθένα. Για να γίνει ο νυμφίος της. Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην πόρνη, δεν στέλνει αρχάγγελο, δεν στέλνει τα χερουβείμ, δεν στέλνει τα σεραφείμ. Αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος ο ερωτευμένος.

Επεθύμησε πόρνη. Και τι κάνει; Επειδή δεν μπορούσε να ανέβει εκείνη στα ψηλά, κατέβηκε στα χαμηλά. Έρχεται στην καλύβα της. Τη βλέπει μεθυσμένη. Και με ποιό τρόπο έρχεται; Όχι με ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται εντελώς ίδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεί, μήπως λαχταρήσει και του φύγει. Τη βρίσκει καταπληγωμένη, εξαγριωμένη, από δαίμονες κυριευμένη. Και τι κάνει; Την παίρνει και την κάνει γυναίκα του. Και τι δώρα της χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιο δαχτυλίδι; Το Άγιο Πνεύμα.

Έπειτα λέγει. Δεν σε φύτεψα στον Παράδεισο;

- Του λέγει, ναι.

- Και πώς ξέπεσες από εκεί;

- Ήλθε και με πήρε ο Διάβολος από τον Παράδεισο.

- Φυτεύτηκες στον Παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Να, σε φυτεύω μέσα μου. Δεν τολμά να με πλησιάσει εμένα. Ο ποιμένας σε κρατάει και ο λύκος δεν έρχεται πια.

- Αλλά είμαι, λέγει, αμαρτωλή και βρώμικη.

- Μη μου σκοτίζεσαι, είμαι γιατρός.

Δώσε μεγάλη προσοχή. Κοίταξε τι κάνει. Ήλθε να πάρει την πόρνη, όπως αυτή - το τονίζω - ήταν βουτηγμένη στη βρώμα. Για να μάθεις τον έρωτα του Νυμφίου. Αυτό χαρακτηρίζει τον ερωτευμένο: το να μη ζητάει ευθύνες για αμαρτήματα, αλλά να συγχωρεί λάθη και παραπατήματα.

Πιο πριν ήταν κόρη των δαιμόνων, κόρη της Γης, ανάξια για τη Γη. Και τώρα έγινε κόρη του βασιλιά. Και αυτό γιατί έτσι θέλησε ο ερωτευμένος μαζί της. Γιατί ο ερωτευμένος δεν πολυνοιάζεται για τη συμπεριφορά του. Ο έρωτας δεν βλέπει ασχήμια. Γι' αυτό και ονομάζεται έρωτας, επειδή πολλές φορές αγαπά και την άσχημη. Έτσι έκανε και ο Χριστός. Άσχημη είδε και την ερωτεύτηκε και την ανακαινίζει.

Την πήρε ως γυναίκα, και ως κόρη του την αγαπά, και ως δούλα του την φροντίζει, και ως παρθένα την προστατεύει, και ως παράδεισο την τειχίζει, και ως μέλος του σώματός του την περιποιείται. Τη φροντίζει ως κεφαλή της που είναι, τη φυτεύει ως ρίζα, την ποιμαίνει ως ποιμένας. Ως νυμφίος την παίρνει γυναίκα του, και ως εξιλαστήριο θύμα την συγχωρεί, ως πρόβατο θυσιάζεται, ως νυμφίος τη διατηρεί μέσα στην ομορφιά, ως σύζυγος φροντίζει να μην της λείψει τίποτα.

Ώ, Συ Νυμφίε, που ομορφαίνεις την ασχήμια της νύφης!


Ομιλία Ιω. Χρυσοστόμου : « Ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος ...»
Επιλογή (από P.G. 52, 404 Α-411 Β): +Παναγιώτης Νέλλας. Μετάφραση: Ελ. Μαϊνάς


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/search/label/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1%20%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%20%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%20%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF?updated-max=2013-11-12T08:56:00-08:00&max-results=20&start=11&by-date=false#ixzz3JQ76xBO5

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Η Υπαπαντή του Κυρίου

Η Υπαπαντή του Κυρίου

ypapanti22 Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς ῾Ιεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, 23 καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, 24 καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν.
25 Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν ῾Ιεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ ᾿Ισραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ῞Αγιον ἐπ᾿ αὐτόν· 26 καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. 27 καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, 28 καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε·
29 νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ,
30 ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου,

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ

 

scan1Η εορτή της Υπαπαντής, της προϋπάντησης, της υποδοχής του Κυρίου είναι πάρα πολύ πλούσια σε πνευματικό περιεχόμενο. Από τα πολλά στοιχεία που συνθέτουν το νόημά της, θα προσπαθήσουμε εδώ να δούμε τρία: την είσοδο του Κυρίου στο ναό της δόξης του, την προσαγωγή του στο ιερό από την μητέρα του και την υποδοχή του από τον δίκαιο πρεσβύτη Συμεών.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία της αγίας Γραφής και της ιερής παράδοσης για τον κόσμο και τον άνθρωπο, ο κόσμος, δηλαδή η γη, οι ουρανοί, το απέραντο σύμπαν στο οποίο κατοικούμε και το οποίο φυσικά δεν το γνωρίζουμε στην πληρότητα του, είναι ναός της θείας δόξης και σοφίας, είναι ο χώρος στον οποίο εκδηλώνεται η παντοδυναμία κι η αγάπη του τριαδικού Θεού. Σ’ αυτόν το ναό ιερουργεί, είναι δηλαδή ιερέας, ο λογικός άνθρωπος, στον οποίο ο Θεός έδωσε εντολή και εξουσία όχι μόνο να κατακυριεύσει ολόκληρης της κτίσης, αλλά και να την οδηγήσει στο «τέλος», στον προορισμό της, δηλαδή στον εξαγιασμό και τη μεταβολή της σε ζωντανή εικόνα του ζωντανού Θεού. Τη διακονία, όμως, αυτή δεν ήταν δυνατό να την επιτελέσει ο «πεσών Αδάμ», ο άνθρωπος δηλαδή που παραπλανήθηκε κι έτσι απομακρύνθηκε από τον Θεό. Γι’ αυτό, ο Θεός Πατέρας έστειλε τον άγγελό του, τον μονογενή και συνάναρχο Υιό του, ο οποίος, αφού εισήλθε στο ναό του, στον κόσμο δηλαδή, ανέστησε τον πεπτωκότα άνθρωπο και τον αποκατέστησε στην ιερατική του ιδιότητα. Ο Χριστός με την ενανθρώπισή του χρίει την ανθρωπότητα, δηλαδή μας δίνει την εξουσία να οδηγήσουμε την κτίση ολάκερη στη βασιλεία του Θεού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με τον Χριστό καταργείται η ιερωσύνη όπως την ξέρουμε στην Παλαιά Διαθήκη. Μόνος ιερέας είναι ο Χριστός, ο οποίος εισέρχεται στο ναό της δόξης του, στον κόσμο δηλαδή, και καταργεί τους μεσάζοντες. Έτσι, όλοι λατρεύουμε τον Θεό και ζούμε μέσα στην Εκκλησία ως χειροτονημένοι, χωρίς τους μεσάζοντες, αλλά έχοντας ανάγκη τις προσευχές όλων των αδελφών, που έλαβαν την εξουσία να είναι τέκνα του Θεού.
Αυτή την είσοδο του Υιού και Λόγου του Θεού στο ναό της δόξης του και τη χρίση της ανθρωπότητας σε ιερέα της κτίσης γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία.
Αλλά, ο Χριστός δεν προσήλθε μόνος στο ναό του· τον οδήγησαν κάποιοι άνθρωποι, ο Ιωσήφ κι η Μαρία.
Με άλλα λόγια, ο Χριστός δεν ήταν Θεός με προσωπείο (μάσκα) ανθρώπου. Είχε μητέρα, συμμορφώθηκε στο νόμο που ίσχυε όταν γεννήθηκε, συμμερίστηκε πλήρως τη ζωή του πλάσματος που ήρθε να αναστήσει και να αποκαταστήσει, δηλαδή του ανθρώπου. Ήταν Θεός που αληθινά σαρκώθηκε κι έγινε άνθρωπος. Γι’ αυτό κι ο χριστιανισμός δεν είναι μια ωραία ιδέα, μετέωρη μεταξύ ουρανού και γης· είναι πίστη σαρκωμένη: διαδίδεται με τον κόπο και το μόχθο αποστολικών εργατών, βιώνεται μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων, την Εκκλησία, συντηρείται και συνεχίζεται με τα μυστήρια, απαιτεί την πλήρη αφιέρωση όχι μόνο του πνεύματος ή της ψυχής αλλά ολόκληρης της προσωπικής προσωπικότητας, ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, ατομικής και κοινωνικής. Αυτό, άλλωστε, εξηγεί και την εξαίρετη τιμή, που αποδίδει η Εκκλησία, ο λαός του Κυρίου, στη μητέρα του Θεού. Για την ορθόδοξη παράδοση η Θεοτόκος δεν είναι απλώς η ιερώτερη από τις ιερές μορφές που ακολουθούν τον Χριστό· είναι η μητέρα της Ζωής και συμβολίζει την Εκκλησία, η οποία με τα μυστήρια φέρνει στο ναό του Θεού, δηλαδή στον κόσμο, στην ανθρωπότητα, στην ψυχή κάθε πιστού, τον Χριστό του Κυρίου.
Όμως, στο ναό αναγνωρίζουν και υποδέχονται τον Κύριο όχι όλοι οι παριστάμενοι, αλλά ο δίκαιος και ευλαβής Συμεών και η προφήτιδα Άννα, η οποία δεν έλειπε ποτέ από το ιερό.
Πράγματι, δεν αναγνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι την παρουσία του Κυρίου, αλλά μόνο όσοι είναι δίκαιοι, ευλαβείς, ταπεινόφρονες, όσοι έχουν καθαρή καρδιά, όσοι φλέγονται ειλικρινά από τον πόθο να δουν το σωτήριο του Θεού, τον Χριστό, όσοι δηλαδή το θέλουν. Το είπε, άλλωστε, κι ο ίδιος ο Συμεών: «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και  ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Αυτός είναι που εξαιτίας του θα καταστραφούν ή θα σωθούν πολλοί, για να φανερωθεί τελικά τί έχουν οι πολλοί μέσα τους. Το ίδιο γράφει κι ο απόστολος Πέτρος στην πρώτη του επιστολή: «Για κείνους που πιστεύουν ο Ιησούς Χριστός είναι το γερό αγκωνάρι, η διαλεχτή και πολύτιμη πέτρα, που δε θα ντροπιασθεί και δε θα χάσει όποιος χτίζει επάνω σ’ αυτή τη ζωή του. Μα για κείνους πάλι που δεν πιστεύουν και απειθούν στο λόγο του, είναι πέτρα επάνω στην οποία πέφτουν και συντρίβονται» (Α΄ Πέτρου 2, 7).  Ούτε η σοφία ούτε η ευφυία ούτε η δύναμη ούτε ο πλούτος μπορούν να μας αποκαλύψουν τον Χριστό ανάμεσά μας. Μόνο η καθαρότητα της καρδιάς και η ταπεινή αναγνώριση της αλήθειας ότι είμαστε πλάσματα του Θεού και μάλιστα αμαρτωλά, που εξαρτώμαστε κάθε στιγμή από το δημιουργικό του θέλημα και παίρνουμε ζωή από τη σωτήρια χάρη του, μόνο δηλαδή η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας κι η παράδοσή μας στο Θεό μπορούν να ανοίξουν τα μάτια μας και να μας επιτρέψουν να αναγνωρίσουμε τον σωτήρα Χριστό να γεμίζει το ναό του, δηλαδή τον κόσμο, με το ανέσπερο φως του και να προετοιμάζει την ημέρα κατά την οποία οι άνθρωποι θα δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο το Θεό.
«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Μ’ αυτά τα λόγια του Χριστού στο νου και την ψυχή μας ας εορτάσουμε την Υπαπαντή του Κυρίου από τον δίκαιο Συμεών. Και κάθε φορά που μετέχουμε στο μυστήριο της Αγάπης, στη θεία Λειτουργία, κατά την οποία ο Κύριος εισέρχεται στον κόσμο με τα είδη του άρτου και του οίνου, ας ενώνουμε τις προσευχές μας με τις πρεσβείες και ικεσίες της Θεοτόκου, που είναι η ελπίδα όλων των χριστιανών, επαναλαμβάνοντας το μεγαλυνάριο της εορτής: «Λάμπρυνόν μου την ψυχήν και το φως το αισθητόν, όπως ίδω καθαρώς και κηρύξω σε Θεόν». Αμήν.
Αρχιμ. Αμβρόσιος Σταμπλιάκας
Αγιογραφία: Αρχιμ. Ρωμανού Φωκάκη του Πάτμιου
- See more at: http://www.lavaron.gr/opinions/i-ipapanti-tou-christou#sthash.yr7Cs7vZ.dpuf