Αφιερωμένο στούς καπνιστές Ο Σταυρός του μοναχού Ησύχιου

''ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2018'' 9η ΜΕΡΑ - ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠ...

Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΤΗ Θ. ΧΑΡΗ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΤΗ Θ. ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ *

1. Ὅπως ζοῦμε, θὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια ζωή;

Ἀκούσαμε προηγουμένως στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ (Λουκᾶ 18, 18-27) τὸ περιστατικὸ γιὰ ἕνα ἄρχοντα πλούσιο, νέο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ἐνάρετος ὢν καὶ ἔχων ἀμφιβολία περί τοῦ ἂν οἱ ἀρετὲς τὶς ὁποῖες εἶχε ἐκ τῆς νεότητός του θὰ τὸν ὁδηγοῦσαν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν αἰώνιο ζωή, προσῆλθε πρὸς τὸν Χριστό μας ,ὁ ὁποῖος ἐδίδασκε, καὶ τὸν ἐρώτησε: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» Τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνιο ζωή;

Εἶναι ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο πρέπει ὅλους μας νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὴ ἐδῶ ἡ ζωὴ εἶναι προσωρινή, εἶναι τίποτε, φεύγει πολὺ γρήγορα· ἑπομένως ἡ σκέψη μας, ἡ καρδιά μας καὶ οἱ ἐπιθυμίες μας πρέπει νὰ εἶναι στραμμένες πρὸς τὴν αἰώνια ζωή.  Τὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτὸ ἑνὸς νέου ἀνθρώπου «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» , τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή, εἶναι ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει διαρκῶς νὰ εἶναι μέσα στὸ νοῦ καὶ μέσα στὴν καρδιά μας καὶ νὰ φροντίζουμε νὰ βροῦμε τρόπο νὰ κληρονομήσουμε κι ἐμεῖς τὴν αἰώνια ζωή.

Ἂς πῶ, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅτι, ἂν δεῖ κανένας μὲ ἀκρίβεια τὰ πράγματα καὶ ἐκτιμήσει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦμε οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς  θὰ πρέπει νὰ ἀμφιβάλλει ἂν ὄντως θὰ κληρονομήσουμε ὅλοι μας τὴν αἰώνιο ζωή!  Καὶ θὰ θέλαμε ὅλοι μας νὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια ζωή!

Ὅπως λοιπὸν ἀκούσαμε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὸς ὁ νεαρὸς ἄρχοντας εἶχε τηρήσει τὶς ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν Δεκάλογο, διότι ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε: ἂν θέλεις νὰ κερδίσεις τὴν αἰώνιον ζωή, «τὰς ἐντολὰς οἶδας», τὶς ἐντολὲς τὶς ξέρεις· μὴ μοιχεύσεις, μὴν κλέψεις, μὴ φονεύσεις, μὴ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.  Κι ὁ νεαρός, εὐχαριστημένος ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουσε, ὅτι ἂν τηρήσει αὐτὲς τὶς ἐντολὲς θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή, εἶπε: Ἄ, ἐγὼ αὐτὰ τὰ ἐτήρησα, ἐγὼ αὐτὲς τὶς ἐντολὲς τὶς ἐφήρμοσα, τὶς ἐργάστηκα αὐτὲς τὶς ἐντολές, ἀπὸ τὰ νειᾶτα μου ἀκόμη.

Φάνηκε ὅμως, ὅτι δὲν εἶναι μόνο οἱ ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διότι ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ συμπληρώσει, νὰ ὁλοκληρώσει καὶ νὰ τελειοποιήσει τὸ νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: πολλὰ ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὰ κατήργησε, πολλὰ τὰ συμπλήρωσε καὶ τὰ ὁλοκλήρωσε καὶ κοντὰ σ’ αὐτὲς τὶς ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπάρχουν πολλὲς ἄλλες ἐντολὲς μέσα στὸ Εὐαγγέλιο, μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη ποὺ κι αὐτὲς πρέπει νὰ τὶς ἐφαρμόζουμε.  Λένε μάλιστα οἱ Ἅγιοι Πατέρες πὼς πρέπει ὅλες τὶς ἐντολές, οὔτε μία δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε ἀνεφάρμοστη, ἂν θέλουμε νὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια ζωή.  Μία ἐντολὴ τὴν ὁποία δὲν εἶχε ἐφαρμόσει ὁ νεαρὸς αὐτός, ὁ ὁποῖος νόμιζε πὼς θὰ σωθεῖ, διότι ἐκ νεότητος εἶχε τηρήσει τὶς δέκα ἐντολές, ἦταν ὅτι δὲν ἀπέφυγε τὴ φιλοχρηματία.  Ἦταν φιλοχρήματος, ἦταν φιλόπλουτος.  Γιατὶ ὅταν ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε, ἀφοῦ λοιπὸν τὶς ἐφήρμοσες αὐτὲς τὶς ἐντολές, πήγαινε νὰ πουλήσεις τὰ ὑπάρχοντά σου, νὰ τὰ διανείμεις στοὺς πτωχούς· κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις.  Ὅταν τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ νεαρὸς ἔφυγε ἀπογοητευμένος καὶ στενοχωρημένος, «ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα»: γιατὶ ἦταν πολὺ πλούσιος.  Καὶ τότε εἶπε ὁ Χριστός μας τὸ γνωστό·  «εὐκοπώτερον γὰρ ἐστί κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν εἰσελθεῖν» καὶ ὅτι  «δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».  Ὄχι ἀδυνάτως, ἀλλὰ δυσκόλως.  Δὲν εἶναι ἀδύνατον καὶ οἱ πλούσιοι νὰ σωθοῦν, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ σωθοῦν διότι πρέπει νὰ μάθουν νὰ χρησιμοποιοῦν σωστὰ τὸν πλοῦτο τους.

2.  Χωρὶς τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν δὲν ἐνεργεῖ ἡ Θεία Χάρις. 

Πάντως γιὰ τὸν πλοῦτο καὶ πῶς ἡ Ἐκκλησία μας ἀντιμετωπίζει τὸν πλοῦτο μιλήσαμε πρὶν ἀπὸ μερικὲς Κυριακὲς ἐδῶ, ὅταν ἀναλύσαμε τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου. Εἴδαμε πῶς ἐκτιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὸν πλοῦτο καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε ὅσοι ἔχουμε πλοῦτο.  Γι’ αὐτὸ σήμερα δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ θέμα αὐτό τοῦ πλούτου, καὶ τοῦ πλουσίου νέου, ὁ ὁποῖος ἔχασε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν γιατί εἶχε ἐπιθυμία τῶν χρημάτων καὶ τοῦ πλούτου· θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἕνα ἄλλο θέμα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή, μὲ τὸ θέμα τῆς «τηρήσεως τῶν ἐντολῶν». «Τὰς ἐντολὰς οἶδας», εἶπε ὁ Χριστός.  Τὶς ἐντολὲς τὶς ξέρεις.  Νὰ ἐφαρμόσεις λοιπὸν τὶς ἐντολές, κι ἂν ἐφαρμόσεις τὶς ἐντολές, θὰ σωθεῖς.

        Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ὁλόκληρο, ἀλλὰ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δίνουν πολὺ μεγάλη σημασία σ’ αὐτὴν τὴ μεγάλη ἀρετὴ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν.  Ἤδη ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ,ὁ Ιησοῦς Χριστός, στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες περιόδους τῆς ἐπὶ γῆς δράσης Του, ἐδίδασκε καὶ ἔδινε μερικὲς ἐντολὲς περὶ τοῦ πῶς πρέπει νὰ ζοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἰδιαίτερα στοὺς Μακαρισμούς: μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, μακάριοι οἱ πραεῖς, μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, μακάριοι οἱ διψῶντες καὶ πεινῶντες τὴ δικαιοσύνη, καὶ πολλὰ ἄλλα.  Ἐδίδαξε ἐν πρώτοις τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, καὶ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον, τὴν ἐντολὴ τῆς πραότητος, τῆς εἰρήνης, τῆς ταπεινώσεως, τῆς νηστείας, τῆς ἀοργησίας, τῆς σωφροσύνης καὶ πλῆθος ἄλλων πολλῶν ἐντολῶν, ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὸ Εὐαγγέλιο, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὁρισμένοι ἀπὸ μᾶς δὲν τὶς ξέρουμε.  Καὶ νομίζουμε πώς, ἐπειδὴ βαπτιστήκαμε Χριστιανοί, ἀρκεῖ ἡ Χάρις τοῦ Βαπτίσματος· χωρὶς τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, χωρὶς νὰ τηροῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι μποροῦμε νὰ σωθοῦμε.  Ὁ Χριστὸς ὅμως τὸ εἶπε σαφῶς μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶπε στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία «Ὅστις λύσει μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων», ὅποιος δὲν τηρήσει ἀκόμη καὶ τὴν πιὸ παραμικρὴ ἐντολή, «ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν».  Ὅταν δέ, πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς Του, μέσα στὸ Πάθος καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριός μας ἀπευθύνθηκε, μ’ ἐκείνους τοὺς λόγους τοὺς ἀγαπητικοὺς πρὸς τοὺς μαθητάς Του καὶ πρὸς ὅλους μας, εἶπε: «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσετε».  Ἂν μὲ ἀγαπᾶτε, κι ἂν ἀγαπᾶτε καὶ τοὺς ἑαυτούς σας, διότι οὐσιαστικῶς οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι εὐεργεσία πρὸς ἐμᾶς, εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες οἱ ὁποῖοι μᾶς δείχνουν πῶς θὰ κερδίσουμε τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τότε λοιπὸν «τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσετε.  Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκείνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με».  Μὲ ἀγαπᾶ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κρατάει τὶς ἐντολές μου καὶ τὶς τηρεῖ.  Πόσοι ἀπὸ μᾶς, ἀγαπητοί μου, μποροῦμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι τηροῦμε τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλες τὶς λεπτομέρειές του; Ἑπομένως νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸ κι ὅτι ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτὴ τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, τὶς ἐντολές, τοὺς ὁδοδεῖκτες, τοὺς ἔχουμε ἐγκολπωθεῖ, ὥστε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι βαδίζοντες αὐτὸν τὸν δρόμον τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ θὰ φθάσουμε στὴν αἰωνιότητα, θὰ φθάσουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ τόσο διακαῶς ἐπιθυμοῦσε ὁ πλούσιος νεανίσκος; «Ὁ μὴ ἀγαπῶν με, τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ».  Αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν μὲ ἀγαπάει, δὲν τηρεῖ τοὺς λόγους μου.

Σὲ ἄλλο σημεῖο ἐπίσης, στὸ κατὰ Ἰωάννην ἅγιο Εὐαγγέλιο, λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσετε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ».  Ἂν τηρήσετε τὶς ἐντολές μου, θὰ εἶστε μέσα στὴν ἀγάπη μου, θὰ σᾶς ἀγαπῶ κι ἐγώ. «Καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ».   Ὅπως ἐγὼ τηρῶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Πατρός μου, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ ἀγαπάει ὁ Πατέρας μου.

Καὶ γιὰ νὰ μὴ σᾶς ἀπασχολῶ περισσότερο, εἶναι διάσπαρτο τὸ Εὐαγγέλιο μὲ αὐτὴν τὴν σύσταση, τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, νὰ συμπληρώσω ἁπλῶς ὅτι ὅταν ὁ Κύριός μας ἀνεστήθη, σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐμφανίσεις Του στοὺς δώδεκα μαθητὰς εἰς τὸ ὄρος τῆς Γαλιλαίας, τοὺς εἶπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». (Ματθ. 28, 19-20).  Βλέπετε, οἱ ἐξιτήριοι λόγοι, ἂς ποῦμε τὸ συμβόλαιο ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητάς Του, φεύγοντας, λίγο πρὶν ἀναληφθεῖ, περιλαμβάνει δύο πράγματα: Νὰ τοὺς βαπτίσετε, καὶ νὰ τοὺς διδάξετε νὰ τηροῦν ὅλες τὶς ἐντολές.  Πρῶτα λοιπὸν νὰ ἀναγεννηθοῦμε καὶ νὰ πάρουμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν κολυμβήθρα, ἡ ὁποία ὅπως εἴπαμε εἶναι ἡ μήτρα μέσα στὴν ὁποία ἀναγεννιόμαστε.  Ἀλλὰ δὲν φτάνει αὐτό:  Πρέπει νὰ τηρήσουμε καὶ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. 

3. Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδιαίτερα οἱ Νηπτικοὶ Πατέρες, μέσα στὰ Φιλοκαλικὰ κείμενα, μᾶς ἔχουν ἀναπτύξει σπουδαία διδασκαλία γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Κι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα μᾶς λένε ὅτι ἂς μὴ νομίζουν μερικοί πώς, ἐπειδὴ βαπτίστηκαν, θὰ σωθοῦν, καὶ πὼς ἔχουν ἐνεργὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Στὸ βάπτισμα ὁ Θεὸς ὄντως μᾶς δίνει τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴ συνέχεια μὲ τὶς ἁμαρτίες μας, μὲ τὴν ἀδιαφορία μας, μὲ τὶς κακίες μας, μὲ τὰ πάθη μας κρύπτεται, καλύπτεται καὶ δὲν ἐνεργεῖ.  Ἑπομένως τί μᾶς ὠφέλησε τὸ βάπτισμα, ἂν ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ὁποία πήραμε, εἶναι μέσα μας ἀνενεργός; Διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρέπει νὰ προϋπάρξει ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Ἂν δὲν τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς ὅλοι μας, δὲν ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Γι’ αὐτὸ ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στοὺς Ἁγίους.  Γι’  αὐτὸ βλέπετε μέχρι καὶ σήμερα, ἁγίους ἀνθρώπους, ὁσίους γεροντάδες, νὰ ἔχουν ἔκδηλη τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προορατικό, θαυματουργικὸ κτλ, διότι δὲν ἀρκέστηκαν στὸ βάπτισμα, ἀλλὰ ἐτήρησαν στὴ συνέχεια μὲ ἀκρίβεια τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Ἔχω σημειώσει πολλὰ πατερικὰ χωρία σχετικὰ μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Θὰ σᾶς παρουσιάσω μερικὰ μόνον, γιὰ νὰ δεῖτε πόσο σοφὴ καὶ ἀπαραίτητη γιὰ μᾶς τοὺς ἀφώτιστους εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ πόσο ἄδικο ἔχουν ὅσοι στὶς ἡμέρες μας συνιστοῦν νὰ ἀφήσουμε, νὰ ἐγκαταλείψουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως ἔπραξαν οἱ αἱρετικοὶ Προτεστάντες. Ὁ Μ. Βασίλειος, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, λέγει ἀναφερόμενος στὴν ἄλογη κτίση, ποὺ τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τοὺς νόμους ποὺ ἔθεσε ὁ Θεός, ὅτι οἱ ἄνθρωποι παραβαίνοντες καὶ ἀνθιστάμενοι στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἴμαστε «ἀλογώτεροι» τῶν ἀλόγων κτισμάτων (Εἰς Ἑξαήμερον 7, ΕΠΕ 4, 280-282, PG29, 157).  Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας, διότι μαζὶ μὲ ὅλες τὶς ἐντολὲς ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε καὶ τὶς ἀναγκαῖες δυνάμεις, ὥστε οὔτε νὰ δυσανασχετοῦμε νομίζοντας πὼς ζητεῖ ἀκατόρθωτα πράγματα, οὔτε πάλι νὰ ὑπερηφανευόμεθα γιατί συνεισφέραμε κάτι παραπάνω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ (Ὅροι κατὰ πλάτος 2, ΕΠΕ 8, 186. PG 31, 909^Α). Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ασκητὴς λέγει αὐτὸ ποὺ προηγουμένως εἶπα, ὅτι δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ ἐνεργήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «πρὸ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν» (Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι ξδ’ Φιλοκαλία «Ἀστέρος» 1, 113), καὶ ὅτι μέσα στὶς ἐντολὲς κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· ἑπομένως ὅσο περισσότερο τηροῦμε τὶς ἐντολές, τόσο ἐγγύτερα πρὸς τὸ Χριστὸ βρισκόμαστε: «Ὁ Κύριος εἰς τὰς ἰδίας ἐγκέκρυπται ἐντολὰς καὶ τοῖς ζητοῦσιν αὐτόν κατὰ ἀναλογίαν εὑρίσκεται» (Περὶ Νόμου  Πνευματικοῦ ρη’, Φιλοκαλία 1, 107).  Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς ἀναφέρεται συχνὰ στὸ θέμα τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν ἀναιρώντας θαυμάσια τὴν σατανικῆς ἐμπνεύσεως ἄποψη ὅτι ἀρκεῖ γιὰ τὴ σωτηρία μας τὸ ὅτι πιστεύσαμε καὶ βαπτισθήκαμε, ἀφοῦ τὸ Εὐαγγέλιο λέγει «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται» (Μάρκ. 16, 16).  Ἂν πεισθοῦμε σ’ αὐτήν τὴ διδασκαλία, θὰ μείνουμε ἔρημοι ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἀγνοοῦντες ὅτι ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς ὀφείλει πάσας τὰς ἐντολὰς τηρεῖν καὶ ὅταν πάντα κατορθώσῃ, λέγειν, ἀχρεῖος δοῦλος εἰμί(Λουκ. 17, 10), ὡς ὁ Κύριος πρὸς τοὺς Ἀποστόλους ἔφη· διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»(Ματθ. 28, 20). Ἐφ’ ὅσον ὁ βαπτιζόμενος ἀποτάσσεται τὸν Σατανᾶ καὶ ὅλα τὰ ἔργα του καὶ συντάσσεται μὲ τὸ Χριστό, πρέπει νὰ δείξει αὐτὴν τὴν ἀποταγὴ καὶ τὴν προσχώρηση μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του (Φιλοκαλία 3, 11-12).  Περὶ τοῦ ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν ἐνεργεῖ χωρὶς τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν ἀναπτύσσεται θαυμάσια καὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Σιναΐτη (Φιλοκαλία 4, σελ. 67), ὡς καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Κάλλιστο καὶ Ἰγνάτιο τοὺς Ξανθοπούλους (Φιλοκαλία 4, σελ. 199, 201, 203).  Μὲ μιὰ ὡραία εἰκόνα ἐπίσης, ποὺ διδάσκει ἐμφαντικὰ τὸ δόγμα τῆς συνεργίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς θείας Χάριτος, ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος μᾶς λέγει ὅτι στὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς σωτηρίας μας  στέγη  εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ θεμέλιο ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἡ στέγη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ χωρὶς νὰ βάλουμε ἐμεῖς τὰ θεμέλια μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν;  «Οὔτε στέγη δίχα θεμελίων συνίστασθαι πέφυκεν, οὔτε θεμέλιοι ἄνευ στέγης τῷ βίῳ χρειώδεις ἢ ὅλως ὠφέλιμοί εἰσιν· οὔτω καὶ ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις συντηρεῖται διά τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν» ( Κεφάλαια Πρακτικὰ καὶ Θεολογικὰ πγ’[83], Φιλοκαλία 3, 252).

4. Ἐρημώνεται ὁ τόπος μας, γιατὶ ἀθετοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων.

Ἡ τήρηση ἢ ἡ μὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἔχει ἐπιπτώσεις ὄχι μόνον στὴν προσωπικὴ πνευματική μας προκοπή, ἀλλὰ καὶ στὴν προκοπὴ ὁλοκλήρων λαῶν καὶ τόπων· εἶχε καὶ ἔχει ἐπιπτώσεις καὶ συνέπειες στὸ μεγαλεῖο καὶ στὴν παρακμὴ τῆς Ρωμιοσύνης, τώρα δὲ καὶ στὴν πνευματικὴ κατάσταση, ἀκόμη καὶ στὴν ὕπαρξη τῆς χώρας μας, τῆς Ἑλλάδος. Γιὰ νὰ ἀναπτύξω αὐτὴν τὴν σκέψη θὰ στηριχθῶ σὲ δυὸ μικρὲς διηγήσεις τοῦ Γεροντικοῦ, χαριτωμένες καὶ πολὺ διδακτικές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτει ὅτι ὅπου δὲν τηροῦνται οἱ ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ὅπου δὲν ὑπάρχουν Ἅγιοι Πατέρες ὡς πρότυπα τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐρημώνονται ὄχι μόνον οἱ ψυχές, ἀλλὰ ἐρημώνονται καὶ οἱ τόποι ἀπὸ βαρβάρους, εἴτε ἐν πολέμῳ εἴτε ἐν εἰρήνῃ.  Αὐτὸ μεγαλώνει τὴν εὐθύνη ὅσων θέλουν νὰ ἀποχριστιανίσουν μὲ ποικίλους τρόπους τὴ χώρα μας ἐξορίζοντας τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἀπὸ τὴν πρώην ἁγιοτόκο καὶ θεοφρούρητη Ἑλλάδα. Λέγει λοιπὸν τὸ Γεροντικὸ ὅτι, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἀποθάνει ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ συγκεντρώθηκαν γύρω του οἱ ἄλλοι γέροντες καὶ τοῦ ἔλεγαν· τί θὰ κάνουμε μετά ἀπὸ σένα, πάτερ; «Τί ποιήσωμεν μετά σὲ, πάτερ;». Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπήντησε ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν τὴ δική του πορεία καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ πατέρων γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι καὶ ὁ τόπος: «Ἴδετε πῶς ἐπορεύθην ἐνώπιον ὑμῶν· ἐὰν θέλητε καὶ ὑμεῖς ἀκολουθῆσαι καὶ φυλάξαι τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, πέμπει τὴν χάριν αὐτοῦ καὶ φυλάσσει τὸν τόπον τοῦτον· ἐὰν δὲ μὴ φυλάξητε, οὐ μὴ μείνητε ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ· καὶ ἡμεῖς γὰρ ὅτε ἤμελλον ἀποθανεῖν οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐλυπούμεθα· ἀλλὰ τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ αὐτῶν τὰς παραγγελίας τηροῦντες, ἑστήκαμεν ὡς αὐτῶν ὄντων μεθ’ ἡμῶν· οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιήσατε καὶ σώζεσθε». Οἱ Πατέρες δὲν εἶναι ὑπόθεση τοῦ παρελθόντος ἀλλὰ παρόντες σὲ κάθε ἐποχή, ὡς πρότυπα τῆς τηρήσεως τοῦ Εὐαγγελίου.  Ἡ δεύτερη ἀναφορὰ εἶναι πιὸ δυνατὴ καὶ φωτογραφίζει κρούοντας τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, οὐσιαστικῶς ὁ πόλεμος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ χριστομάχους καὶ ἐκκλησιομάχους ἡγέτες, πολιτικοὺς καὶ διανοουμένους, μερικὲς φορὲς καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικούς, ὁδηγεῖ τὸν τόπο μας στὴν ἐρήμωση καὶ στὴν ἐκβαρβάρωση: «Ἔλεγεν ὁ ἀββᾶς Μωϋσῆς ἐν Σκήτει· ἐὰν φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐγὼ ἐγγυῶμαι ὑμᾶς πρὸς τὸν Θεόν, ὅτι βάρβαροι οὐκ ἔρχονται ὧδε!  Εἰ δὲ μὴ φυλάξωμεν ἐρημωθῆναι ἔχει ὁ τόπος οὗτος».

Οἱ βάρβαροι ἦρθαν καὶ ρήμαξαν τὴ χριστιανική Ἀνατολή, τὸ πρῶτο θεόθεν ἱδρυμένο χριστιανικὸ κράτος τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ Βυζαντίου.  Αἴγυπτος, Παλαιστίνη, Μικρὰ Ἀσία ὅπου βιώθηκαν ἀπὸ μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς  ἐπὶ αἰῶνες οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ δοξάσθηκε ὁ Θεὸς ἀπὸ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, ἰσλαμοκρατοῦνται τώρα μὲ ἐλάχιστα κατάλοιπα εὐσεβείας γύρω ἀπὸ τὰ τέσσερα πρεσβυγενῆ πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσουλύμων.  Φαίνεται πὼς οἱ προφητεῖες τῶν Γερόντων ἐκπληρώνονται τώρα πλήρως· ἀποχριστιανίσθηκε καὶ ἡ Δύση ἀπὸ τὴν ὕβρη τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ Ὀρθολογισμοῦ, ἀπὸ τὴ λαίλαπα τῆς ἐκκοσμίκευσης, ποὺ ἔπληξαν καὶ τὶς ἐκεῖ χριστιανικὲς ὁμολογίες, τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό.  Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα στὶς δυτικὲς ἐπιρροὲς ἀνθίστατο μέχρι τώρα καὶ κρατοῦσε, γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἐσκέπαζε καὶ τὴν προστάτευε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.  Τώρα, ἐπειδὴ καὶ σὲ ἐπίπεδο ἀρχόντων, πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐπίπεδο λαοῦ, ἀθετεῖται τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐξορίζονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες, χωρὶς πολεμικὴ κατάκτηση μὲ σατανικὸ σχέδιο τῶν ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ, ἐρημώνεται ἡ χώρα μας ἀπὸ τὰ κύματα καὶ τὶς μεθοδεύσεις τῶν δυτικῶν σταυροφόρων καὶ ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν Μουσουλμάνων μεταναστῶν.  Τὸ Εὐαγγέλιο δυσφημεῖται καὶ προβάλλεται τὸ Κοράνιο.  Τὸ τάμα τοῦ ἔθνους πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστὸ σχεδὸν ματαιώθηκε, ἐνῶ μὲ δημόσια δαπάνη θὰ κτισθεῖ μουσουλμανικὸ τέμενος στὴν Ἀθήνα καὶ πλῆθος τζαμιῶν σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα.  Οἱ βάρβαροι ἦλθαν καὶ ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἀπὸ τὴ Δύση.

Αὐτό ποὺ σήμερα πρέπει νὰ μᾶς μείνει ἀπὸ τὸ κήρυγμα εἶναι διπλό.  Ἐν πρώτοις ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετό, γιὰ τὴν προσωπικὴ πνευματική μας προκοπὴ τὸ ὅτι βαπτισθήκαμε· ἂν στὴ ζωή μας δὲν τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μένει ἀνενεργὸς καὶ ἐρημώνουν οἱ ψυχές μας ἀπὸ τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη.  Ἐρημώνεται ὅμως καὶ  ὁ τόπος μας, ἡ πατρίδα μας, ἀφοῦ στὴν παιδεία, στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, πολλάκις καὶ στὴν Ἐκκλησία, ἐξορίζουμε τὸ Χριστὸ καὶ δὲν τηροῦμε τὶς ἐντολές Του.  Ὁ λόγος τοῦ ἀββᾶ Μωϋσῆ εἶναι πολύ ἐπίκαιρος: «Ἐὰν φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἐγὼ ἐγγυῶμαι ὑμᾶς πρὸς τὸν Θεόν, ὅτι βάρβαροι οὐκ ἔρχονται ὧδε·  εἰ δὲ μὴ φυλάξωμεν ἐρημωθῆναι ἔχει ὁ τόπος οὖτος». Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ μὴ ρημάξουν οὔτε οἱ ψυχές μας οὔτε ὁ τόπος μας, ἀλλὰ μὲ περισσότερη προθυμία καὶ ζέση νὰ ἐπιδοθοῦμε στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων.

* Κήρυγμα στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης τὴν Κυριακὴ 28.11.2010.

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ

 

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

  BALAMAND ΛΙΒΑΝΟΣ 

 

       Ἐννέα Ὀρθόξοξοι Ἐκκλησίαι ὑπέγραψαν μὲ ἐκπροσώπους τοῦ Βατικανοῦ μία συμφωνία, ἐμπεριεχομένη εἰς ἕνα κείμενο μὲ τίτλο: «Οὐνία, μέθοδος ἑνώσεως τοῦ παρελθόντος καὶ ἡ σημερινὴ ἀναζήτησις πλήρους κοινωνίας».
     Αὐτὸ τὸ κείμενο συνετέθη ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ διαλόγου μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ Βατικανοῦ κατὰ τὴν ἐν ὁλομελεία Συνεδρίασίν των μεταξὺ 17-24 Ἰουνίου 1993 εἰς τὸ BALAMAD τοῦ Λιβάνου. Πέντε ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι δὲν παρευρέθησαν.

1.Τὸ λεγόμενον Σχῖσμα

     α'. Ὄπισθεν τῆς συμφωνίας αὐτῆς βρίσκονται Λατῖνοι εἰδικοὶ ἐπιστήμονες, ἐξοικειωμένοι μὲ τὴν σύχγρονη ἔρευνα ἐπὶ τῆς στρατιωτικῆς καὶ πολιτικῆς ἔρευνας τοῦ Σχίσματος, τῆς ὁποίας ὅμως οἱ ἀντιπρόσωποι στὸ BALAMAD  ἐσιώπησαν σχετικῶς πρὸς αὐτά. Οἱ Ὀρθόδοξοι στὸ BALAMAD συνεφώνησαν μετὰ τῶν Λατίνων εἰς τὴ χρήσιν τοῦ πλαισίου τῆς μεσαιωνικῆς Φραγκο-Λατινικῆς προπαγάνδας σχετικῶς πρὸς τὸ Σχῖσμα(1), προπαγάνδας, ἡ ὁποία εἶχε ἐπικρατήσει ἐπὶ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα  εἰς τὰ ὀρθόδοξα σχολεῖα. Ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτὴ ἡ συμφωνία ἀποσιωπᾶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὸν Ζ' αἰώνα καὶ ἑξῆς οἱ Φραγκο-Λατῖνοι ἐπίσκοποι ἐλάμβαναν συνήθως τὴν Ἀποστολικήν των διαδοχὴ εἰς τὴν Γαλλίαν, Γερμανίαν, Ἀγγλίαν, Ἰταλίαν καὶ Ἰσπανίαν, ἐξολοθρεύοντας τοὺς Δυτικοὺς Ρωμαίους προκατόχους των. Ἤδη κατὰ 794 καὶ 809 κατεδίκασαν τοὺς Ἀνατολικοὺς Ρωμαίους ὡς αἱρετικούς. Αὐτὸ ἐλάμβανε χώραν 260 χρόνια πρὶν τὸ λεγόμενον Σχῖσμα τοῦ 1054. Κατὰ τὸ διάστημα μεταξὺ 1008-1046 οἱ Φραγκο- Λατῖνοι ὁλοκλήρωσαν τὴν ἀπομάκρυνσιν τῶν Ρωμαίων ἀπὸ τὸ παπικὸν κράτος καὶ ἀντικατέστησαν αὐτοὺς μὲ τοὺς ἑαυτούς των.
     β'. Οἱ Φραγκο- Λατῖνοι εἶχαν ξεκινήσει τὴν σταδιοδρομία τους εἰς τὴν αἵρεσιν καταδιώκοντας τοὺς Ἀνατολικοὺς Ρωμαίους ἤδη ἀπὸ τὸ Η' αἰώνα, εἰς μίαν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἦσαν ἀπαίδευτοι βάρβαροι. Τότε, ἡ Ρωμαϊκὴ Παποσύνη διαμαρτυρήθηκε. Οἱ Ρωμαῖοι Πάπαι δὲν εἶχαν καταδικάσει ἀκὸμη ἐπισήμως τοὺς Φράγκους, ἀποβλέποντας εἰς τὴν ἀπάλυνσιν τῶν συμφορῶν, ποὺ ὑφίσταντο οἱ ὑποδουλωμένοι εἰς τὸν φραγκικὸν ζυγὸν Δυτικοὶ Ρωμαῖοι, καὶ σκεπτόμενοι τὴν προσωπικήν των ἐπιβίωσιν. Ἡ Ρωμαϊκὴ παποσύνη τελικῶς ἔλαβε μέρος εἰς τὴν Η' Οἰκουμενικὴν σύνοδον τοῦ 879 εἰς τὴν Νέαν Ρώμην, ἡ ὁποία κατεδίκασε τὰς φραγκικὰς αἱρέσεις, τὰς σχετικὰς μὲ τὰς εἰκόνας καὶ τὸ FILIOQUE, ἀλλὰ χωρὶς νὰ κατονομάζει τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ φόβο ἀντιποίνων. Οἱ Ρωμαῖοι πάπαι ἄρχισαν νὰ καλοῦν πιεστικῶς τοὺς Φράγκους εἰς τὴν τάξιν τὸ 805, ἀπαιτώντας ἀπὸ αὐτοὺς νὰ συμμορφωθοῦν μὲ τοὺς κοινῶς ἀποδεκτοὺς κανόνας πολιτισμένης συμπεριφορᾶς. Αὐταὶ αἱ παπικαὶ ὅμως προσπάθειαι ἀπέτυχον. Οἱ Φραγκολατῖνοι ἀντέδρασαν μὲ βιαίαν ἐξόντωσιν τῶν Ρωμαίων παπῶν, ἐπισκόπων καὶ ἡγουμένων εἰς Ρώμην καὶ κατέλαβον τὴν θέσιν αὐτῶν. Τὁ ἴδιον ἔπραξαν ὅταν κατέλαβον τὴν Βόρειαν Ἰταλίαν, Γερμανίαν, Ἀγγλίαν, Νότιαν Ἰταλίαν, Ἰσπανίαν, Ἀνατολικὴν Εὐρώπην καὶ Μέσην Ἀνατολήν. Ἡ πολιτική των ἦτο: ἐξολόθρευσις κατὰ τὸ δυνατόν. Οἱ Φραγκολατῖνοι πάπαι καὶ ἐπίσκοποι οὔτε τότε οὔτε ἐν συνεχεία εἶχον τὴν ἐλάχιστην γνῶσιν ἢ τὸ ἐνδιαφέρον διὰ τὴν θεραπείαν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητας μέσω τῆς καθάρσεως καὶ τοῦ φωτισμοῦ τῆς καρδίας καὶ τοῦ δοξασμοῦ. Εἶχον καὶ ἀκόμη ἔχουν μίαν μαγικὴν ἀντίληψιν τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τὴν ὁποίαν ἀντίληψιν ἔχουν ἐγκολπωθεῖ καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι ἤδη ἀπὸ τὰς λεγόμενας μεταρρυθμίσεις τοῦ Μ. Πέτρου. Ἡ ἀντίληψις αὐτὴ εὑρίσκεται εἰς τὴν βάσιν αὐτῆς τῆς συμφωνίας. Αὐτὸ τὸ κείμενο ἀπορρίπτει ἢ ἀγνοεῖ τὰ ἀνωτέρω γεγονότα καὶ προϋποθέτει τὴν Φραγκολατινικὴ ἐκδοχὴ τοῦ λεγόμενου Σχίσματος. Ἀμφότεροι οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ μὴ Ὀρθόδοξοι ἱστορικοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπανανακαλύψει ἢ ἀποκαλύψει τὴν Λατινικὴν σκευωρίαν σχετικῶς μὲ τὸ Σχῖσμα, θὰ βροῦν τὸ κείμενο τοῦ BALAMAD τουλάχιστον παράδοξον.

2.Ἐκκλησιολογία

     Ἡ συμφωνία τοῦ BALAMAD ἑδράζεται εἰς μίαν ἐρμηνείαν τῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου μας εἰς τὸ κεφάλαιον ΙΖ' τοῦ κατὰ Ἰωάννην, ἐρμηνείαν, ἡ ὁποία δὲν ἀνήκει εἰς τὴν ὀρθόδοξον παράδοσιν. Ὁ Χριστὸς προσεύχεται ἐδῶ, ὥστε οἱ μαθηταί του καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν μαθητῶν Του νὰ γίνουν ἕνα εἰς τὴν θέαν τῆς δόξης Του, εἰς αὐτὴν ἀκόμη τὴν  ἐπίγειον ζωὴν ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συγκροτεῖται κατὰ τὴν Πεντηκοστὴν καὶ ἡ ὁποία ἐκτείνεται εἰς τὸ φωτισμὸν καὶ τὴν θέωσιν ὅλων τῶν ἁγίων τῆς ἱστορίας. Οἱ μαθηταὶ εἶχαν ἴδει τὴν ἄκτιστον δόξαν τοῦ Χριστοῦ πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλὰ ὄχι ὡς μέλη τοῦ σώματός Του, δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θέωσις κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ συνιστᾶ τὸν πραγματικὸ πυρήνα τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ στὸ ΙΖ' εἰς τὸ Ἰωάννην, ἀφορᾶ εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν προφητειῶν, διδασκαλιῶν καὶ ὑποσχέσεών Του, πιὸ συγκεκριμένα, ὅσων ἀναφέρονται εὶς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον καὶ εἰδικότερα εἰς τὸ 16,13. Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος , μὲ τὸν ὁποῖον οἱ Πατέρες κατανοοῦν αὐτὴν τὴν προσευχήν. Αὐτὴ δὲ ἀφορᾶ εἰς τὴν ἕνωσιν τῶν μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ μὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν εὑρίσκονται στὸ στάδιον τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θεώσεως, ἀλλὰ ἀφορᾶ εἰς τὴν εἴσοδό των εἰς τὰ στάδια τῆς θεραπείας. Εἶναι τουλάχιστον πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι τὸ Ἰωάν. ΙΖ' μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ εἰς Ἐκκλησίας καὶ Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν ἐλάχιστην ἀντίληψιν περὶ Θεώσεως καὶ τὸ πῶς θὰ φθάσουν εἰς αὐτὴν τὴν θεραπείαν κατ΄αὐτὴν τὴν ζωήν.
     Τὸ κείμενον αὐτὸ εὑρίσκει ὑποστηρικτὰς ἀνάμεσα εἰς ἐκείνους τοὺς ἀφελεῖς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπιμείνει εἰς τὸ ὅτι ἀποτελοῦν μίαν «Ἀδελφὴν Ἐκκλησίαν». Εἰς τὸ BALAMAD οἱ Ὀρθόδοξοι ἔπεσαν ὄχι μόνον εἰς τὴν παγίδαν, τὴν ὁποία ἔστησεν ἡ Β' Βατικανὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία ἀπεφάσισε μονομερῶς ν' ἀναγνωρίσει τὰ ὀρθόδοξα μυστήρια. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ Ὀρθόδοξοι στὸ BALAMAD ἔπεσαν εἰς αὐτὴν τὴν διπὴν παγίδα μὲ τὴν ἀναγνώριση ἐκ μέρους τῶν μυστηρίων τῶν Λατίνων, κάτι τὸ ὁποῖο μόνον αἱ Ὀρθόδοξοι Σύνοδοι μποροῦν νὰ ἀποφασίσουν. Θὰ μποροῦσε νὰ λεγχθεῖ ὅτι ἕνας Ὀρθόδοξος μπορεῖ νομίμως καὶ ἀπὸ καθῆκον νὰ εὔχεται καὶ νὰ ἐλπίζει ἀπὸ ἀγάπην, ὅτι τὰ λατινικὰ ἀκόμη καὶ τὰ προτεσταντικά, μυστήρια εἶναι πράγματι ἔγκυρα, ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ Λατῖνοι δὲν διδάσκουν ὅτι ἡ θέωσις εἰς αὐτὴν τὴν ζωὴν εἶναι ὁ κεντρικὸς πυρὴν τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως, εἶναι πράγματι παράδοξον. Ἡ ἐπίσημος λατινικὴ διδασκαλία ἐπὶ τῶν μυστηρίων εἶναι ἱστορικῶς ὄχι μόνον μὴ ὀρθόδοξη, ἀλλὰ ἀντορθόδοξη. Ἐπ' αὐτοῦ πολλοὶ Προτεστάντες συμφωνοῦν κατ' ἀρχάς, ὅτι ἡ μεταδιδόμενη χάρις εἶναι ἄκτιστη. Ἡ λατινικὴ αἵρεσις, ὅτι ἡ μεταδιδόμενη χάρις εἶναι κτιστή, δὲν ἔχει ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὸ Βατικανό.

3.Ὁ λόγος ὑπάρξεως τῆς Οὐνίας παύει νὰ ὑπάρχει

     Τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ Βατικανοῦ ἔχουν προτείνει αὐτὴν τὴν θέσιν, ἡ ὁποία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τοὺς παρόντας Ὀρθοδόξους, σημαίνει, ὅτι (οἱ πρῶτοι) ἔχουν τὴν δική των λύσιν διὰ τὴν Οὐνίαν, ἡ ὁποία θὰ εἶναι ἡ διατήρησις τοῦ λατινικοῦ δόγματος περὶ Πάπα.    
     Τὴν ἐποχὴ τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου ἡ ἐφημερὶς NEW YORK TIMES ἐδημοσίευσεν εἰς τὴν πρώτην σελίδαν ὅτι τὸ σχῖσμα μεταξὺ Βατικανοῦ καὶ Ὀρθοδόξων ἔχει λήξει. Αὐτὸ ὀφείλετο εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Λατῖνοι ἀντελήφθησαν τὴν ἅρσιν τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054 ὡς ἅρσιν ἀκοινωνησίας, ἐνῶ ἡ Κωνσταντινούπολις, ὅπως φαίνεται ἦρε μόνον τὰ ἀναθέματα. Ἀπὸ τὴν ὀπτικὴν γωνίαν τῶν Λατίνων αὐτὸ συνάδει μὲ τὴν ἀπόφασιν τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου, ὅτι τὰ Ὀρθόδοξα μυστήρια εἶναι ἔγκυρα. Αὐτὸ κατέστη δυνατὸν εἰς τοὺς Λατίνους νὰ κοινωνοῦν εἰς τὰς ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καὶ ἀντιστρόφως. Οἱ ὀρθόδοξοι ἕως τώρα, εἶχαν δυσκολίας νὰ ἀρνηθοῦν τὴν κοινωνίαν εἰς τοὺς Λατίνους.
     Τώρα ποὺ ὑπάρχει τὸ κείμενον τοῦ BALAMAD, τὸ ἐπόμενο βῆμα θὰ εἶναι ἡ ἐνθάρρυνσις τῆς πρακτικῆς τῶν Λατίνων καὶ τῶν Οὐνιτῶν, νὰ κοινωνοῦν εἰς τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, συμφώνως πρὸς τὴν Β' Βατικανή. Τὸ οὐσιῶδες γεγονός, ὅτι δηλαδὴ οἱ Ὀρθόδοξοι εἰς τὸ  BALAMAD προέβησαν εἰς πλήρην ἀναγνώρισιν τῶν λατινικῶν μυστηρίων, σημαίνει ὅτι εὔκολα μπορεῖ νὰ προβληθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι μόνον τὸ μῖσος μπορεῖ νὰ εἶναι λόγος ἀρνήσεως τῆς διακοινωνίας καὶ τῆς συλλειτουργίας.
     Εἶναι ἐπίσης πιθανόν, ὁ Πάπας νὰ μὴν ἀναδείξει διάδοχον εἰς ἕναν τουλάχιστον ἀπὸ τοὺς δικούς του ὑπάρχοντας Οὐνίτας Ἀρχιεπισκόπους ἢ ἀκόμη καὶ Πατριάρχας καὶ νὰ θέσει ντόπιους Οὐνίτας πιστοὺς ὑπὸ τὴν πνευματικὴν ἡγεσίαν τοῦ τοπικοῦ Ὀρθόδοξου Ἀρχιεπισκόπου ἢ Πατριάρχη πειραματικῶς. Μία πιθανὴ ὀρθόδοξος ἄρνησις ἀπὸ μόνη της θὰ ἀποτελέσει μέρος τῆς τακτικῆς νὰ παρουσιάζονται οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς μισαλλόδοξοι καὶ ἐχθροὶ τῶν ὁμοίων Χριστιανῶν, ἀρνούμενοι τὴν διακοινωνίαν.
     Τὸ Π.Σ.Ε. ἔχει προσεκτικὰ καὶ μετὰ πολλῆς ἐπιτυχίας καλλιεργήσει αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῶν Ὀρθοδόξων, τουλάχιστον εἰς τὴν Γενικὴν Συνέλευσιν τοῦ 1975 στὸ Ναϊρόμπι.
     Τώρα, ποὺ τὸ BALAMAD ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου καὶ ἡ Οὐνία δὲν ἔχει λόγο ὑπάρξεως, οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιμετωπίζουν τὰς συνεπείας τῆς συνεχοῦς ἀρνήσεως κοινωνίας μετὰ τῶν Λατίνων καὶ τῶν Οὐνιτῶν. Κατὰ τὴν συμφωνίαν τοῦ BALAMAD,  τὰ μυστήρια εἶναι ἔγκυρα, ἀνεξαρτήτως ἀπὸ τὸ ἂν κάποιος δέχεται 7 ἢ 22 Οἰκουμενικὰς Συνόδους, τὰς διδασκαλίας καὶ τὰ πρακτικά των. Μπορεῖ νὰ καλλιεργηθεῖ, συνεπῶς, ἡ ἐντύπωση ὅτι μόνον ἡ ἔλλειψις ἀγάπης εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποτελέσει λόγον, διὰ τὸν ὁποῖον οἱ Ὀρθόδοξοι μποροῦν νὰ συνεχίσουν νὰ ἀρνούνται τὴν διακοινωνίαν καὶ τὰς συλλειτουργίας μετὰ τοῦ Βατικανοῦ.

4.Τὸ ζητούμενον

     Εἶναι τὸ δόγμα προστασίας ἀπὸ τοὺς ψευδοϊατροὺς καὶ ὁδηγὸς εἰς τὴν θεραπείαν τῆς καθάρσεως καὶ τοῦ φωτισμοῦ τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ δοξασμοῦ ἢ ὄχι;

Περιοδικὸ Θεοδρομία
Ἑταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν
Τ.Θ 1602- 54124 Θεσσαλονίκη

ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ - ΛΟΓΟΣ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΩΤΗ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΑΜ ΠΟΥ ΣΥΝΕΓΡΑΨΕ ΥΠΕΡ ΑΥΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΦΥΓΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΚΕΙΝΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ότι είναι κοινό σε όλους τους αιρετικούς με πρόφαση την απλότητα του Θεού να ονομάζουν διθεΐτες και τριθεΐτες τους ορθοδόξους, και ότι ο Ακίνδυνος ζηλεύοντας αυτούς κατηγορεί ψευδώς τον Παλαμά για διθεΐα

1. Συνοπτικά, τρία είναι τα μέσα δια των οποίων, εκείνοι που περιέπεσαν σε πονηρές αιρέσεις μετά την δια σαρκός επιφάνεια του Λόγου του Θεού, εξαπάτησαν τους εαυτούς τους και τους οικείους οπαδούς τους ώστε να αντέχουν το ψεύδος ως αλήθεια. Θα μπορούσε κάνεις να δει ότι οι αντίπαλοί μας δεν στερούνται κανένα από αυτά. Ποιά λοιπόν είναι αυτά; Είναι η υποκριτική ευλάβεια προς τα θεία, η παρερμηνεία των λόγων των προφητών, των αποστόλων και των πατέρων, και επίσης η ενότης (το ενιαίον) και απλότης (απλούν) του Θεού, με την πρόφαση των οποίων διακηρύσσουν παντού ότι οι ορθόδοξοι είναι πολύθεοι, αφού δήθεν δεν τηρούν τη θεία απλότητα. 

Έτσι ο από την Λιβύη Σαβέλλιος χαρακτήρισε ως πολυθέους τους λατρεύοντες ένα Θεό σε τρεις τέλειες υποστάσεις, τις οποίες αυτός συνενώνει σε μια υπόσταση με πρόφαση την απλότητα. Έτσι επίσης ο Άρειος και ο Ευνόμιος και οι σύμφωνα με αυτούς δεχόμενοι τον Πατέρα μόνον Θεό άκτιστο χάριν δήθεν της ενότητος του Θεού, διαβεβαίωναν ότι είναι τριθεΐτες εκείνοι που θεωρούν όχι μόνο τον Πατέρα, αλλά και τον Υιό και το Πνεύμα άκτιστα, ώστε και ο μέγας Βασίλειος να συγγράψει απολογία προς εκείνους που τον κατηγορούσαν για τριθεΐα. Πρόσφεραν δε μαρτυρίες ο καθένας για τη γνώμη του αναφέροντας τα λόγια της θεόπνευστης Γραφής που τους εφαίνονταν ότι συνηγορούν σ’ αυτούς και υποκρινόμενοι την άκρα ευλάβεια προς αυτά δεν εδέχονταν τις προσθήκες των ευσεβοφρόνων για τη φανέρωση της αληθείας.

2. Πράγματι ο Σαβέλλιος χρησιμοποιούσε τό από τον Κύριο λεγόμενο στα Ευαγγέλια, «εγώ και ο Πατήρ είμαστε ένα», κι’ εκείνους που τους εδέχονταν ένα κατά την ουσία τους, αλλά διαφορετικούς στις υποστάσεις, και το απεδείκνυαν με πολλούς τρόπους, τους εθεωρούσε αποτροπαίους και δυσσεβείς, νομίζοντάς τους και ονομάζοντάς τους καινοτόμους, αφού τάχα επινοούν προσθήκες στα ιερά λόγια.

Ο δε Αρειός προέβαλλε πάλι εκείνο που ελέχθηκε από τον Κύριο, ότι «ο Πατήρ μου είναι μεγαλύτερος μου», και δεν δεχόταν ν’ ακούσει εκείνους που εδείκνυαν ότι εχαρακτήρισε τον Πατέρα ως ανώτερο του κατά το ανθρώπινο ή κατά τον λόγο του αιτίου ως Πατέρα, που είναι κατά φύσιν ομότιμος ως ομοούσιος· και τους κατηγορούσε ως καινοφώνους και ομοουσιαστές και πολυθέους.
Έτσι και ο Νεστόριος, μη παραδεχόμενος την καθ’ υπόστασιν ένωση τού από μας προσλήμματος και του από απερίγραπτη φιλανθρωπία Λόγου που το προσέλαβε, ενόμιζε ότι διατηρεί ανέπαφη και ασυνδύαστη την υπόσταση του Λόγου του Θεού· και στους ορθοφρονούντες όλους προσήπτε την κατηγορία ότι καθιστούν σύνθετον τον Λόγον του Θεού. Αλλά και ο Διόσκουρος και ο Ευτύχης αρνούνταν τη διαφορά μεταξύ των δύο φύσεων του Χριστού, νομίζοντας και σ’ αυτό αφρόνως ότι έπρεπε να δέχονται την απλότητα και κατήγγελλαν για διθεΐα εκείνους που αναγνώριζαν τη διαφορά τών ασυγχύτως ηνωμένων, με την ιδέα ότι τάχα αυτή δεν διαιρούσε αδιαιρέτως αλλά απλώς εχώριζε. Ο δε Πύρρος και ο Σέργιος κατά τον ίδιο τρόπο εδίωκαν εκείνους που καταλλήλως με τις δυο φύσεις εδέχονταν και τις ενέργειες και τα θελήματα στο Χριστό, νομίζοντας φρενοβλαβώς ότι η καθεμιά από τις δυο ενέργειες εισάγει και ιδιαίτερο πρόσωπο και ισχυριζόμενοι ότι η διαφορά των ενεργειών και των θελημάτων είναι διαφορά προσώπων.

3. Έτσι λοιπόν και τώρα αυτοί που κατά μίμηση εκείνων «ενυβρίζουν το Πνεύμα της χάριτος», για να εκφρασθώ αποστολικώς, κατεβάζουν σε κτίσμα το ανέσπερο φως κι’ αθετούν τη θειότατη έλλαμψη προς τους άξιους, με πρόφαση τη θεία απλότητα, κατηγορούν εμάς ψευδώς για διθεΐα, διότι τάχα δεχόμαστε και αποδεικνύομε διαφορά μεταξύ θείας ουσίας και θείας ενεργείας επειδή αναγνωρίζουμε άκτιστη τη χάριν και δόξα και λαμπρότητα της θείας φύσεως. Και υποκρινόμενοι ευλάβεια προς την ακριβή ευσέβεια, άλλους αγίους εκβάλλουν τής ασφαλείας (από το αλάθητο), άλλους αποκαλούν οι ίδιοι ομολογουμένους θεολόγους, και τούτων λέγουν ότι δέχονται αυτολεξεί μερικές εκφράσεις (πράγμα που κάθε αιρετικός θα μπορούσε να το ειπεί, και μάλιστα το έχουν ειπεί κατά καιρούς, αλλά εξελέγχθηκαν από τους τότε προμάχους του Πνεύματος της αληθείας), και παρερμηνεύοντάς τες και κακοποιώντας τες, ενώ δεν αποδέχονται τα συγγράμματά τους που διδάσκουν την αλήθεια, καταπόθηκαν από την πλάνη τελείως.

4. Έτσι λοιπόν και οι τώρα αντιτιθέμενοι στην αλήθεια σπεύδουν με κάθε τρόπο να παραδώσουν στην αφάνεια τα συγγράμματά μας, διότι στηλιτεύουν την κακοδοξία τους, την οποία κρατούν έως το τέλος. Εμείς όμως, με τη δύναμη και τη χάρη του χορηγού της αληθείας, δεν θα σταματήσουμε να προβάλλουμε τη συμμαχία (βοήθεια) από τα συγγράμματα υπέρ της αληθείας και να επιδεικνύουμε καθαρό το νόημα (τον νου) των θείων λόγων σ’ αυτούς που με νου προσέχουν (επιμελώς) τα λεγόμενα από μας.

5. Επειδή λοιπόν και τώρα συνελήφθηκαν στη Θεσσαλονίκη και προσκομίσθηκαν σ’ εμάς τα πονηρά συγγράμματα του Ακίνδυνου, που μετά την φυγή του Βαρλαάμ έγινε προϊστάμενος της αιρέσεως του, ας τα παρουσιάσουμε κι’ αυτά φανερά, αντιπαραθέτοντας εγγράφως τη διατύπωση (έκφανση) της αληθείας. Όπως δηλαδή εκφράζοντας δυσσεβείς απόψεις στη μεγάλη σύνοδο κατά το ίδιο έτος (1341) ελέγχθηκε από μας με αντιπαράθεση κατά πρόσωπο, έτσι και τώρα που τα παρέδωσε σε γραφή να εντροπιασθή από τα υπέρ της αλήθειας συγγράμματά μας, ώστε να συγκρατηθεί, όσο εξαρτάται από εμάς, από το να διαδίδει την κακότητά (κακόνοιά) του. Αλλά βέβαια με τί να προλογίσω το θέμα του ανθρώπου που προηγουμένως εξελέγχθηκε συνοδικώς και όχι μόνο δεν απεφάσισε ν’ αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά και επεχείρησε να επικυρώσει τη δυσσέβεια με εκτενή συγγράμματα; Από πού αλλού παρά από τη φωνή του μεγαλοφωνοτάτου Ησαΐα;

6. «Αλλοίμονο σ’ αυτούς που γράφουν πονηρούς νόμους, διότι με τη γραφή τους συντάσσουν πονηρά υπομνήματα· και τί θα κάμουν την ημέρα της κρίσεως;». Όχι μόνο της κρίσεως, που θα επιβληθεί σ’ αυτούς όταν ο Κύριος των εκδικήσεων φθάσει, κατά τους φιλαλήθεις θεολόγους, τέτοιος «όπως εφάνηκε ή εδείχθηκε στους μαθητές επάνω στο όρος, όπου η θεότης υπερνίκησε το σαρκίο», αλλά και αυτής που φέρουμε εμείς τώρα κατά τις σεπτές πατερικές διδασκαλίες και κατά την επίγνωση της αληθείας που με μέτρο μας χορηγήθηκε από τη χάριν του Θεού. Πράγματι, επειδή τους χρειάσθηκαν υποβολιμαία πρόσωπα, για να αποκρύψουν ότι αντεπεξέρχονται κατά των άγιων πατέρων, χρησιμοποίησαν εμάς αντί για εκείνους. Επομένως δεν θα ήταν δίκαιο να μας κατηγορήσει κανείς που αποφασίσαμε, μάλλον δε που αναγκασθήκαμε ν’ αντιμετωπίσουμε κατά δύναμιν και να εξετάσουμε με βάση την αλήθεια και με ακριβή έλεγχο τα πράγματι πονηρά συγγράμματα που συνέταξαν αυτοί οι άθλιοι, φευ, κατά της ευσεβείας, δια των οποίων υποβιβάζουν σε κτίσμα τη λαμπρότητα του μονογενούς. Είναι η λαμπρότης με την οποία άστραψε δια του σώματος επάνω στο όρος και περιάστραψε τους μαθητές, με την οποία παρουσίασε ενώπιον των οφθαλμών τους γυμνή την κρυμμένη κάτω από τη σάρκα άφθαρτη αίγλη της θεότητος, με την οποία θα έλθει για να περιλάμψει όλους τους υιούς του μέλλοντος αιώνος ως Πατήρ τού μέλλοντος αιώνος, μάλλον δε για να καταστήσει το φώς διαρκές (διηνεκές) και αναντικατάστατο (αδιάδοχον) και να απεργαστεί σε άλλους ήλιους τους μετέχοντες εκείνου του φωτός.


Αμέθυστος

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ: Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Δέν ὑπάρχουν ἀποδεικτικά ἔγγραφα ὑπέρ τῆς Κωνσταντινούπολης

του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση

1. Τό Κίεβο ἐγέννησε τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί εἰς αὐτήν ἀνήκει μέχρι σήμερα.

Στό ἐπίκεντρο τῶν ἐκκλησιαστικῶν διεργασιῶν, διχογνωμιῶν, ἀντιθέσεων, ἀλλά καί γεωπολιτικῶν διεκδικήσεων, εὑρίσκεται αὐτό τόν καιρό ἡ χορήγηση αὐτοκεφαλίας στήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἡ ὁποία ἐπί αἰῶνες ὄχι μόνο ἀνήκει στήν ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἀλλά ἀποτελεῖ καί τήν ἀρχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῶν Ρώσων, τόν γενέθλιο χῶρο, τήν κολυμβήθρα πού ἐγέννησε τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας μέ τήν βάπτιση τοῦ ἡγεμόνος τῶν Ρώσων Βλαδιμήρου καί τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ στό Κίεβο τό 988. 

Οἱ ἑορτασμοί τῆς χιλιετηρίδος τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ρώσων (988-1988) μέ πρωτοβουλία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα στό Κίεβο, μέ διεκκλησιαστική ἀναγνώριση καί διεπιστημονική συμβολή, ἀποδεικνύουν ποῦ ὑπάγεται ἐκκλησιαστικά κατά κοινή παραδοχή τό Κίεβο. Διεκδίκησε τότε ἡ Κωνσταντινούπολη δικαιώματα ἐπί τῆς περιοχῆς τοῦ Κιέβου, ὥστε νά χρειασθεῖ νά πάρει τήν ἄδεια ὁ Πατριάρχης τῆς Μόσχας ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, καί οἱ ἄλλοι προκαθήμενοι, γιά νά μεταβοῦν στίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις στό Κίεβο; Ὁποιαδήποτε Θρησκευτική Ἐγκυκλοπαιδεία καί ἄν ἀνοίξει κανείς ἤ τά σχετικά «Δίπτυχα» τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν, πού παρουσιάζουν τήν διοικητική τους διάρθρωση ὡς καί τήν διοικητική διάρθρωση τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν, θά παρατηρήσει ὅτι ἡ Οὐκρανία διοικητικά καί κανονικά ὑπάγεται στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Ἔχει μέχρι τώρα καταγραφῆ ἤ ἀναγνωρισθῆ ὅτι ἡ Οὐκρανία ὑπάγεται στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο; Στό Ἡμερολόγιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ ἔτους 1998, πού ἔτυχε νά βρῶ γρήγορα στήν βιβλιοθήκη μου, καί στόν β´ τόμο (Διοικητικόν), στό κεφάλαιο «Αἱ λοιπαί αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι», καταχωρίζεται ὡς πρώτη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, στήν ἀρίθμηση δέ τῶν μητροπολιτῶν της τήν πρώτη θέση κατέχει ὁ προκάτοχος τοῦ σημερινοῦ κανονικοῦ μητροπολίτου Ὀνουφρίου κυρός Βλαδίμηρος «Μητροπολίτης Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας μόνιμον μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας[1]. Στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καταχωρίζονται καί ὅλοι οἱ ἄλλοι μητροπολίτες, ἀρχιεπίσκοποι καί ἐπίσκοποι τῶν ἐπαρχιῶν καί πόλεων τῆς Οὐκρανίας, οἱ θεολογικές σχολές τοῦ Κιέβου, τῆς Ὀδησσοῦ, ἡ περίφημη Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἡ Λαύρα τοῦ Ποτσάεφ καί πλῆθος ἄλλο ἱδρυμάτων καί προσκυνημάτων. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά «Δίπτυχα» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ 2018, τά ὁποῖα συναριθμοῦν τούς μητροπολίτας, ἀρχιεπισκόπους, ἐπισκόπους καί τίς πολυάριθμες ἐπαρχίες τῆς Οὐκρανίας στούς ἀνήκοντες στήν ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας[2].

2. Μέ διαιρετικές σχισματικές δυνάμεις συντάσσεται τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο 

Ἐπί τῇ βάσει λοιπόν καί μόνον αὐτῆς τῆς καταγεγραμμένης ἐπίσημα ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐνισχυθεῖ μέ πλῆθος ἄλλων ἐγγράφων, ἡ Οὐκρανία ἐκκλησιαστικά ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορίας τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἀδιάσπαστα καί ἀχώριστα μέρος, στήν ἀρχή κορυφαῖο, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Ἐπί μικρό χρονικό διάστημα, λόγω ἀνωμάλων ἱστορικῶν καταστάσεων καί ἐξωτερικῶν πιέσεων καί ἐπιβουλῶν ἔμεινε ὑπό τήν δικαιοδοσία τῆς Κωνσταντινούπολης, κάτω ἀπό τήν ὁποία ἄλλωστε ἦταν ἐπί αἰῶνες συνολικά καί ἡ ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἑνωμένη μέ τό Κίεβο. Καί ὅταν ἐξέλιπαν αὐτές οἱ ἐξωτερικές πιέσεις καί ἐπιβουλές ἀπό τήν παπική τότε Δύση, μέσῳ τῆς Πολωνίας, Λιθουανίας καί ἄλλων σταυροφορικῶν καί οὐνιτικῶν δυνάμεων, ἐπανῆλθε ἐκεῖ πού ἐξ ἀρχῆς καί πάντοτε ἀνῆκε, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Εἶναι κρῖμα πού τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο συντάσσεται σήμερα μέ τίς ἴδιες δυτικές δυνάμεις πού διήρεσαν τότε τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί προκάλεσαν διωγμούς τῶν Ὀρθοδόξων καί καταπατήσεις ἱερῶν χώρων, ὅπως ἑτοιμάζονται νά πράξουν καί τώρα οἱ Ἐθνικιστές Οὐκρανοί, καλυπτόμενοι ἀπό τόν οὐνίτη πρόεδρο τῆς Οὐκρανίας Ποροσένκο καί τούς φιλοπαπικούς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας.

3. Σκόπιμη παρερμηνεία καί ἀπόκρυψη ἐγγράφων. 

Ἑτοιμάζεται σχετική μελέτη.

Γιά τήν ἀναμφισβήτητη ἱστορικά δικαιοδοσία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῆς Οὐκρανίας ἑτοιμάζομε ἄρθρο μέ ὅλα τά ἱστορικά ἀποδεικτικά στοιχεῖα. Ἐπιστημονικά τό πράττομε αὐτό, διότι καί στήν πανεπιστημιακή μας σταδιοδρομία ὁ γράφων καί ἡ σύζυγός μου Χριστίνα Μπουλάκη - Ζήση (τώρα μοναχή Νεκταρία), ἐπίκουρη καθηγήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στό γνωστικό ἀντικείμενο τῆς «Ἱστορίας τῶν Σλαβικῶν Ἐκκλησιῶν», ἔχομε ἐκτενῶς ἀσχοληθῆ μέ τήν ἱστορία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καί τίς σχέσεις της μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης, γι᾽ αὐτό ἐνοχλούμαστε καί λυπόμαστε, ὅταν παραποιεῖται ἡ ἱστορική ἀλήθεια. Δυστυχῶς ἡ Κωνσταντινούπολη, γιά νά δικαιολογήσει τήν ἀντικανονική εἰσπήδησή της στό ἔδαφος τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τῆς Οὐκρανίας, ἐπικαλεῖται δύο ἔγγραφα, ἀπό τίς δεκάδες ἄλλων ἐγγράφων, ἀπό τά ὁποῖα δῆθεν ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ Οὐκρανία δέν παραχωρήθηκε ποτέ ὁριστικά στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, οὔτε μέ τήν συνοδική πράξη τοῦ 1686, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει ὅτι δῆθεν ἡ Οὐκρανία παρέμεινε ὑπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ὅτι ἡ παραχώρηση ἦταν προσωρινή. Πρόκειται γιά σκόπιμη παρερμηνεία καί παραμόρφωση τῶν ἐγγράφων, γιά «ἐπιστημονική» πληροφόρηση, ἡ ὁποία ὅμως στούς μή ἔχοντες ἐπαρκῆ ἱστορική γνώση δημιουργεῖ τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ἐπικαλεῖται δυνατά καί ἀτράνταχτα ἀποδεικτικά στοιχεῖα. Ἐμεῖς ἐπιστημονικά θά παρουσιάσουμε σέ ἄρθρο μας προσεχῶς ἄλλα ἔγγραφα πού ἀποκρύπτονται, ἀλλά καί θά διορθώσουμε τίς παρερμηνεῖες τῶν δύο ἐγγράφων. Ὡς μία πρώτη γεύση τῆς σκόπιμης χρήσης τῶν δύο ἐγγράφων παραθέτουμε τήν γνώμη τοῦ γνωστοῦ ἱστορικοῦ καί κανονολόγου καθηγητοῦ Βλ. Φειδᾶ, ὁ ὁποῖος καί στό σχετικό ἄρθρο του στή «Θρησκευτική καί Ἠθική Ἐγκυκλοπαιδεία» καί στό μεγάλο βιβλίο του «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῆς Ρωσσίας (988-1988)» δέχεται ὅτι μέ τήν συνοδική πράξη τοῦ 1686 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑπήγαγε τήν Οὐκρανία στή δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Γράφει ἐπί λέξει: «Τό 1686 ὑπεγράφη ρωσοπολωνική εἰρήνη, ἡ δέ Μικρά Ρωσία μετά τοῦ Κιέβου περιῆλθεν εἰς τήν Μόσχαν. Αἱ ἐπαρχίαι Λούτσκ, Λβώφ, Πρεμύσλ καί Μογκίλεφ ἀπέκτησαν θρησκευτικήν ἐλευθερίαν... Τέλος ὁ πατριάρχης Διονύσιος ὑπήγαγε τήν Μητρόπολιν Κιέβου ὑπό τήν δικαιοδοσίαν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (1687)»[3]. Καί ἐμεῖς, σέ ἀνύποπτο χρόνο, σέ μελέτη μας μέ τίτλο «Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας» γράφαμε ὅτι «μετά τήν ἐπί τῆς Πολωνίας νίκην τῶν Ρώσων τό 1654 καί τήν ἐνσωμάτωσιν τῆς Οὐκρανίας εἰς τήν Ρωσίαν συνεδέθη καί πάλιν τό Κίεβον μέ τήν Μόσχαν καί ἀποκατεστάθη ἡ ἑνότης μέ ἔγκρισιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» (1686)[4].

4. Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας εἶναι τώρα ἡ Μόσχα. 

Ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν στό παρελθόν.

Δέν εἶναι ἀληθές ἐπίσης ὅτι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο εἶναι ἡ μητέρα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καί ἑπομένως ὡς μητέρα Ἐκκλησία ἔχει τό δικαίωμα νά χορηγεῖ αὐτοκεφαλία στίς ἐκκλησίες πού ἐγέννησε, ὅπως χορήγησε αὐτοκεφαλία στίς ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας, τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ρουμανίας, τῆς Σερβίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ἀλβανίας. Εἶχε τό δικαίωμα, μέχρις ὅτου μία θυγατέρα ἐκκλησία γίνει αὐτοκέφαλη, ὁπότε δέν εἶναι πλέον θυγατέρα, ἀλλά ἀδελφή Ἐκκλησία, ἰσότιμη κατά πάντα μέ τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ὁποία προῆλθε, ἡ ὁποία δέν δικαιοῦται πλέον νά ἐπεμβαίνει στά ἐσωτερικά της· ὅταν τό πράττει, διαπράττει τό βαρύ κανονικό παράπτωμα τῆς εἰσπήδησης σέ ξένη ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας συνολικά, μαζί μέ τά ἐδάφη τῆς σημερινῆς Οὐκρανίας, εἶχε μητέρα τήν Κωνσταντινούπολη μέχρι τήν ἀνακήρυξη τῆς αὐτοκεφαλίας της καί τήν χειραφέτησή της τό 1448, χωρίς τήν συγκατάθεση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἡ ὁποία ὅμως συνοδικά τό 1593 καί μέ συμμετοχή τῶν ἄλλων πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ὕψωσε στήν πατριαρχική ἀξία καί τιμή τήν μητρόπολη Μόσχας, σέ θέση δηλαδή πατριαρχείου, καί ἀνεγνώρισε τήν αὐτοκεφαλία της. Προσωρινή ἦταν ἡ διαίρεση τῆς ἑνιαίας καί ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας μέ τό νά παραμείνει τό Κίεβο γιά κάποιο διάστημα ἀνεξάρτητη μητρόπολη μέ ἐνέργειες μάλιστα τοῦ οὐνίτη πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Μάμα, ὑποστηρικτῆ τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας, ὁ ὁποῖος χειροτόνησε μητροπολίτη Κιέβου τόν Οὐνίτη ἐπίσης Βούλγαρο Γρηγόριο καί ἔθεσε τίς βάσεις τῆς ἐξάπλωσης τῆς Οὐνίας στήν Οὐκρανία, μέχρις ὅτου τό 1686 ἐπανενώθηκε, ὅπως εἴπαμε, ἡ Οὐκρανία μέ τήν Ρωσική Ἐκκλησία καί παραμένει ἔκτοτε ἀδιατάρακτα ἐπί τρεῖς αἰῶνες τμῆμα τῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Τήν Οὐνία ἐνισχύει καί πάλι, ὅπως ὁ Γρηγόριος Μάμας, μέ τίς ἐνέργειές του ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος.

5. Κακό προηγούμενο ἡ Οὐκρανία γιά τήν αὐτοκεφαλία τῶν Σκοπίων. 

Ἀνησυχεῖ ἡ ἐκκλησία τῆς Σερβίας.

Μέ τό ἴδιο σκεπτικό θά μποροῦσε νά ἰσχυρισθεῖ ὁ Οἰκουμενικός πατριάρχης ὅτι καί ἡ σχισματική ἐκκλησία τῶν Σκοπίων ἀνήκει στή δική του δικαιοδοσία καί ὄχι στήν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἀφοῦ καί ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας καί ἡ περιοχή τῶν Σκοπίων ὑπήγοντο κάποτε στήν δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Ποῦ ὑπαγόταν ὅμως τά Σκόπια μέχρι τήν σχισματική τους ἀπεξάρτηση ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας; Δέν ὑπαγόταν στήν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Σερβίας; Καί δέν θά ἀποτελέσει εἰσπήδηση σέ ξένο ἐκκλησιαστικό ἔδαφος ἡ ἀνάμειξη τῆς Κωνσταντινούπολης σέ παραχώρηση αὐτοκεφαλίας στούς σχισματικούς τῶν Σκοπίων, ὅπως ἀνησυχοῦν οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, καί ἀντιτίθενται στό κακό τετελεσμένο πού θά δημιουργηθεῖ στήν Οὐκρανία; Μπορεῖ πραξικοπηματικά νά ἐπεμβαίνει ἡ Κωνσταντινούπολη σέ κανονικά ἐδάφη αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ἐπειδή κάποτε αὐτές ἀνῆκαν στή δικαιοδοσία της; Ἀκόμη καί ἄν ἱστορικά παραβλέψουμε τό γεγονός ὅτι τό Κίεβο, ἡ Οὐκρανία ἀπό τήν ἀρχή ἦταν μέρος καί μέλος ἀδιάσπαστο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, δέν φθάνουν οἱ τρεῖς καί πλέον αἰῶνες, ἀπό τό 1686 μέχρι σήμερα πού ὑπάγεται κανονικά στήν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, γιά νά ἀποτρέψουν τήν εἰσπήδηση στό κανονικό της ἔδαφος;

6. Τό αὐτοκέφαλο στήν Οὐκρανία θά βλάψει τήν Κωνσταντινούπολη. 

Ἑλλάδα καί Ἀμερική θά ἐπωφεληθοῦν.

Ἡ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης στήν Οὐκρανία ἀνοίγει τόν ἀσκό τοῦ Αἰόλου μέ ἀπρόβλεπτες κακές συνέπειες γιά τήν ἴδια τήν Κωνσταντινούπολη. Άσφαλῶς ἡ Οὐκρανία ὡς ἀνεξάρτητο κράτος ἐπιδιώκει νά ἔχει καί ἀνεξάρτητη αὐτοκέφαλη ἐκκλησία, καί δέν θά ἦταν ἱστορικά καί κανονικά παράλογο οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Οὐκρανίας νά ὑποβάλουν σχετικό αἴτημα, ἀρκεῖ αὐτό νά γίνει μέ τόν κανονικό τρόπο καί τήν συναίνεση τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν. Ἡ κανονική ἀρχή «τά ἐκκλησιαστικά τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι εἴωθε» ἔχει διαχρονική ἰσχύ καί ἴσχυσε σέ ὅλες σχεδόν τίς περιπτώσεις χορηγήσεως αὐτοκεφαλίας σέ περιοχές πού ἀπέκτησαν τήν πολιτική ἀνεξαρτησία τους. Μέ βάση αὐτή τήν ἀρχή οἱ περιοχές τῆς Ἑλλάδος πού ἐνσωματώθηκαν στό ἑλληνικό κράτος ἐδῶ καί περισσότερο ἀπό ἕνα αἰώνα, ἀπό τό 1912, πρέπει νά ἐνταχθοῦν στήν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄν ἰσχύει ἡ ἀρχή «ἀνεξάρτητο ἑνιαῖο κράτος σημαίνει καί ἀνεξάρτητη αὐτοκέφαλη ἑνιαία ἐκκλησία». Ἔτσι ἡ ἡμιαυτόνομη ἐκκλησία τῆς Κρήτης, οἱ μητροπόλεις τῆς Δωδεκανήσου καί τό Ἅγιον Ὄρος, πού ἐξακολουθοῦν νά ὑπάγονται στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, μολονότι ἀνήκουν ἐδαφικά στήν Ἑλλάδα, θά πρέπει νά ἐνσωματωθοῦν στήν αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἔγινε μέ τά Ἑπτάνησα τό 1864. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς κακῶς ἀκόμη λεγόμενες «Νέες Χῶρες», πού τώρα μετά ἀπό ἕναν αἰώνα ἔγιναν «Παλαιές». Πρέπει νά παύσει ἡ Κωνσταντινούπολη νά τίς διεκδικεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί νά θεωρεῖ τούς ἐκλεγόμενους ἀρχιερεῖς ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος ὡς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Καί ἡ μεγάλη Ἀμερική ἐπίσης εἶναι ἀνεξάρτητο καί ἑνιαῖο κράτος· καί ὅμως ἡ συζήτηση γιά αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς, πού ἄρχισε καί συνεχίζεται, προκαλεῖ ὀργή καί ἀπειλές γιά ὅσους τό προτείνουν στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία ἀνοίγει τόν δρόμο μόνη της μέ τό αὐτοκέφαλο τῆς Οὐκρανίας γιά δυσμενεῖς εἰς βάρος της ἐξελίξεις.

7. Προκαλεῖ διαιρέσεις καί σχίσματα ἡ Κωνσταντινούπολη.

 Νά διορθώσει τήν πορεία της.

Τό χειρότερο ὅλων εἶναι ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη, τῆς ὁποίας ὁ ἀναγνωρισμένος ἀπό ὅλους συντονιστικός ρόλος ἀποσκοπεῖ στήν ἐξασφάλιση τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων, προκαλεῖ ἡ ἴδια διαιρέσεις καί σχίσματα καί ἔτσι ὑπονομεύει καί τορπιλίζει μόνη της αὐτόν τόν ρόλο, καί, ὅπως γράψαμε σέ ἄλλη εὐκαιρία, πριονίζει ἡ ἴδια τό ψηλό κλαδί, τήν ὑψηλή θέση πάνω στήν ὁποία τήν ἀνέβασαν οἱ Ἱεροί Κανόνες καί ἡ ἐκκλησιαστική Παράδοση. Διήρεσε τήν Ἐκκλησία μέ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, στήν ὁποία δέν ἔλαβαν μέρος τέσσερις ἐκκλησίες πού ἐκπροσωποῦν περισσότερους ἀπό τούς μισούς Ὀρθοδόξους πιστούς καί τήν ὁποία δέν ἀποδέχονται καί μέλη τῶν ἐκκλησιῶν πού ἔλαβαν μέρος, κληρικοί καί λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι ἀποτειχιζόμενοι διακόπτουν τήν μνημόνευση τῶν ὀνομάτων τῶν οἰκείων ἐπισκόπων. Τήν διαιρεῖ καί πάλι μέ τήν ἀντικανονική της εἰσπήδηση στήν Οὐκρανία, ἀνατρέπουσα τήν ὁμοφωνία καί συμφωνία πού εἶχε ἐπιτευχθῆ κατά τίς προσυνοδικές συζητήσεις γιά τό θέμα τοῦ αὐτοκεφάλου. Σύμφωνα μέ αὐτές ἡ ἐπιθυμοῦσα τό αὐτοκέφαλο ἐκκλησία ὑποβάλλει τό αἴτημα πρός τήν «μητέρα Ἐκκλησία» καί, ἐφ᾽ ὅσον αὐτή τό ἀποδεχθεῖ, διαβιβάζεται πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο ἀναλαμβάνει νά διασφαλίσει τήν πανορθόδοξη συναίνεση. Ὅταν καί αὐτή ἐξασφαλισθεῖ, ἑτοιμάζεται ὁ τόμος γιά τήν χορήγηση τοῦ αὐτοκεφάλου. Τώρα οὔτε σχετικό αἴτημα ἔχει ὑποβληθῆ ἀπό τήν κανονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Οὔτε ἡ «μητέρα Ἐκκλησία» τῆς Ρωσίας συμφωνεῖ μέ τήν χορήγηση τοῦ αὐτοκεφάλου. Ἡ προσπάθεια τῆς Κωνσταντινούπολης νά ἐμφανισθεῖ ὡς «μητέρα Ἐκκλησία» δέν εἶναι πειστική, ἀφοῦ καί μετά τό 1686 πού ἐπανεντάχθηκε ἡ Οὐκρανία στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας πέρασαν τρεῖς καί πλέον αἰῶνες, κατά τούς ὁποίους μέχρι σήμερα ἀνήκει στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὅπως αὐτό ἀναγνωρίζεται ἀπό ὅλες τίς ἐκκλησίες. Ἡ ἴδια ἡ Κωνσταντινούπολη μέχρι προσφάτως ἀναγνωρίζει τόν μητροπολίτη Ὀνούφριο ὡς κανονικό μητροπολίτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καί διαβεβαίωνε προσυνοδικά ὅτι δέν θά θέσει ποτέ θέμα αὐτοκεφαλίας τῆς Οὐκρανίας. Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν δεχθοῦμε καί νομιμοποιήσουμε τήν κλοπή τοῦ ὀνόματος τῆς «μητέρας Ἐκκλησίας» πού κάνει ἡ Κωνσταντινούπολη, παρερμηνεύουσα σχετικά ἔγγραφα, εὑρίσκεται πάλιν ἐκτεθειμένη, διότι δέν τῆς ἔχει ὑποβληθῆ σχετικό αἴτημα ἀπό τήν κανονική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, τῆς ὑπό τόν μητροπολίτη Ὀνούφριο. Οἱ σχισματικοί καί οἱ Οὐνίτες δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί δέν ἔχουν κανένα κανονικό δικαίωμα, πρίν ἐπιστρέψουν καί ἐνσωματωθοῦν στήν κανονική Ἐκκλησία. Οὔτε ἐπίσης ἔχει ἐξασφαλισθῆ ἡ συναίνεση τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν πλειονότητά τους, ἀφοῦ μόνον ἐλάχιστες ἑλληνόφωνες ἐκκλησίες μέ ἐθνοφυλετικά κριτήρια, θά συμφωνήσουν σιωπηρά μέ τήν Κωνσταντινούπολη, γιατί δέν τολμοῦν φανερά νά ἀντιταχθοῦν πρός τήν ἱστορική ἀλήθεια.

Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά πρώτη φορά στά νεώτερα χρόνια φαίνεται τόσο ἀποδυναμωμένο καί ἀπομονωμένο ἐκκλησιαστικά. 

Ὡς παλαιός κληρικός, συνεργάτης καί σύμβουλος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως λυποῦμαι γι᾽ αὐτήν τήν ἐξέλιξη, μολονότι ἔχω εἰσπράξει πικρίες καί διώξεις ἐπειδή διαφωνῶ μέ ἐπικίνδυνες πρωτοβουλίες του.

Ἔπρεπε οἱ τωρινοί του σύμβουλοι νά ἀποτρέψουν αὐτήν τήν πορεία πρός τίς διαιρέσεις, τά σχίσματα καί τήν ἀπομόνωση. Ὑπάρχει ἀκόμη καιρός πρίν ἀπό τό τελικό βῆμα.

[1]. Βλ. σελ. 1231.

[2]. Βλ. σελ. 1256.

[3]. Βλ. Φειδα, «Ρωσική Ἐκκλησία», Θ.Η.Ε. 10, 1043. Τοῦ αὐτοῦ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῆς Ρωσσίας (988-1988), Ἔκδ. Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1988, σελ. 273-274.

[4]. Θεοδωρου Ζηση, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου, Κωνσταντινούπολη καί Μόσχα, Θεσσαλο­νίκη 1989, σελ. 31. Ἡ μελέτη παρουσιάσθηκε ὡς εἰσήγηση στό Διεθνές Σεμινάριο πού ὀργάνωσε στό Chambésy τῆς Γενεύης τό Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τόν Μάϊο τοῦ 1988. Τό θέμα τοῦ Σεμιναρίου: «Ρωσία. Χίλια χρόνια χριστιανικοῦ βίου».

Εκ του ιστολογίου ''ΑΚΤΙΝΕΣ'' ΕΔΩ.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η εικόνα της ανάρτησης ανήκει στον πολύ σπουδαίο αγιογράφο-καλλιτέχνη της Ουκρανίας Serhei  Vandalovskiy.

Icon by Serhei  Vandalovskiy.

ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2018'' 9η μέρα - Ομιλία με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου (ΦΩΤΟ)

Με ιδιαίτερη επιτυχία συνεχίζονται οι πολυήμερες ενοριακές εορταστικές εκδηλώσεις ‘’ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2018’’ (9η ημέρα) στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Δήμου Αγίου Δημητρίου.

Μετά τις ακολουθίες των παρακλητικών κανόνων προς τιμήν του Αγίου Δημητρίου και της Αγίας Υπομονής, ακολούθησε ομιλία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου 
κ. Ιερόθεο με θέμα: “Η πάλη του ανθρώπου με το Θεό”, την οποία παρακολούθησε πλήθος πιστών.

Στην αρχή ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο περιστατικό της Παλαιάς Διαθήκης, σύμφωνα με το οποίο ο Πατριάρχης Ιακώβ πάλευε με τον Θεό ή καλύτερα ο Άσαρκος Λόγος πάλευε με τον Ιακώβ όλη την νύκτα μέχρι το πρωί. Οι αγιογράφοι έχουν παρουσιάσει αυτό το σύμπλεγμα των δύο να παλεύουν.

Στη συνέχεια ερμήνευσε Χριστολογικά αυτό το γεγονός, ότι αυτό δηλώνει την προσευχή του ανθρώπου στον Θεό, την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, η οποία εκδηλώθηκε πλήρως με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, τον διάβολο και τον θάνατο.

Και σήμερα οι άνθρωποι παλεύουν με τον Θεό, θέτουν διάφορα αγωνιώδη ερωτήματα, ενδεχομένως Τον αμφισβητούν, αναζητούν τον Θεό, αλλά και ο Θεός τους προετοιμάζει κατάλληλα για την ένωση μαζί Του.

Αυτή η πάλη των ανθρώπων με τον Θεό γίνεται ποικιλοτρόπως. Οι ασκητές προσεύχονται στον Θεό για όλο τον κόσμο. Οι ιερείς στην θεία Λειτουργία προσεύχονται για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη της βοηθείας του Θεού.

Οι άγιοι που γνώρισαν την αγάπη και το έλεος του Θεού Τον αναζητούν, όταν υποστέλλεται αυτή η Χάρη. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από διάφορες δοκιμασίες, ασθένειες, ανασφάλειες, αδικίες, αποδίδουν στον Θεό την αιτία όλων αυτών των προβλημάτων. Όσοι δεν γνώρισαν τον Θεό ή Τον αγνοούν ή δεν πιστεύουν θέλουν να Τον γνωρίσουν

Ο Σεβασμιώτατος κατέληξε ότι ο Θεός όπως φαίνεται στην περίπτωση του Ιακώβ, θέλει να παλεύει με τον άνθρωπο. Και όπως τότε ευλόγησε τον Ιακώβ, έτσι κάνει κάθε φορά.

Γι’ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε με πίστη στον Θεό, να Του λέμε όλα τα προβλήματα μας, να Του ανοίγουμε την καρδιά μας και Εκείνος θα μας αποκαλύπτεται μέσα από τις δοκιμασίες μας, γιατί είναι Θεός αγάπης, ελέους και φιλανθρωπίας.


Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε το καθιερωμένο “Ενοριακό Αρχονταρίκι” στον ισόγειο χώρο του Ιερού Ναού, όπου οι ακροατές είχαν την ευκαιρία να υποβάλλουν ποικίλα ερωτήματα στον Σεβασμιώτατο και αντιστοίχως να τους δοθούν οι κατάλληλες απαντήσεις.


Η 9η ημέρα “ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2018”, ολοκληρώθηκε με την Κατανυκτική Αγρυπνία, στην οποία λειτουργός ήταν ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Τιμόθεος Αγγελής, Προϊστάμενος του Ιερού Προσκυνήματος Αναστάσεως Χριστού Σπάτων.

Έψαλαν ο Πρωτοψάλτης κ. Συμεών Σβανάς και οι Λαμπαδάριοι κ.κ. Χαράλαμπος Χωραΐτης, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Δημήτριος Κορρές και Κωνσταντίνος Λαντζόπουλος.

31 Αγιογραφίες -Εικονογραφήσεις από την ζωή του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Ο Άγιος Σεραφείμ είναι ένας από τους πιο αγαπημένους Αγίους των Ορθοδόξων Σλάβων αδελφών μας, αλλά και από τους πιο γνωστούς Ρώσσους Αγίους. Η χάρη του και τα θαύματά του πολλά. 

Οι Έλληνες Ορθόδοξοι τιμούν ιδιαιτέρως τον Άγιο Σεραφείμ. Ο βίος του και η πολιτεία του είναι θαυμαστή, διαβάζοντας τα πνευματικά παλαίσματα και κατορθώματα του Αγίου διαπιστώνει κανείς το μέγεθος της αγάπης που είχε για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο. 

Οι Άγιοι είναι οικουμενικοί, και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είναι άλλη μία απόδειξη της οικομενικότητας των Αγίων μας.

Δείτε παρακάτω: 31 Αγιογραφίες -Εικονογραφήσεις  από την ζωή του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.

Επιμέλεια και συγκέντρωση εικόνων: Γραφείο Τύπου Ι.Μ. Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας

Τα λείψανα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ στην Ι.Μ. Ντιβίγιεβο (Ρωσία)

 

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Περί ακηδίας και μελαγχολίας - Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

«Αξίζει να σταματήσουμε για μια στιγμή για να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό το «χαρούμενο πνεύμα» στην ζωή του Οσίου. Ήταν η χαρακτηριστική του ιδιότητα, ιδιαίτερα αργότερα. Αλλά ακόμη και αυτό το δώρο της χάριτος δεν το επέτυχε δίχως αγώνα, παρόλο ότι ήταν τόσο σωτήριο για τις βασανισμένες ψυχές όλων εκείνων που αργότερα συνέρρεαν δίπλα του. Υπάρχει λόγος να σκεφθούμε ότι το πνεύμα της ακηδίας του έκανε επίθεση στην αρχή της μοναχικής του ζωής. «Είναι δύσκολο», λέει, «να αποφύγει αυτήν την ασθένεια κάποιος που μόλις έχει αρχίσει την μοναχική του ζωή, διότι είναι η πρώτη που του επιτίθεται. Επομένως, πριν από όλα πρέπει κανείς να φυλάγεται από αυτήν».

«Συμβαίνει μερικές φορές κάποιος που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση του πνεύματος να σκέφτεται ότι θα ήταν πιο εύκολο για αυτόν να καταστραφεί ή να στερηθεί από κάθε αίσθημα και συνείδηση, παρά να παραμείνει περισσότερο σε αυτήν την ανεξήγητα βασανιστική κατάσταση του πνεύματος. Πρέπει να προσπαθήσει κανείς να βγει από αυτήν όσο το δυνατόν συντομώτερα. Φυλάξου από το πνεύμα της ακηδίας , γιατί αυτό γεννά κάθε κακό». «Χιλιάδες πειρασμοί πηγάζουν από αυτό: ταραχή, θυμός, μομφή, γογγυσμός του ανθρώπου για την μοίρα του, ρυπαροί λογισμοί, συνεχής αλλαγή τόπου»…

…«Η ψυχή, γεμάτη από την λύπη και γινόμενη ως παράφρων και έξω από τα λογικά της, είναι ανίκανη να δεχθεί με ηρεμία μία καλή συμβουλή ή να απαντήσει ταπεινά σε ερωτήσεις που της γίνονται».

Ίσως σκεφθούμε ότι το κακό πνεύμα της μελαγχολίας (ακηδίας) επιτέθηκε ακόμα και στον Όσιο. Αλλά αυτός αμέσως και αποφασιστικά βρήκε τον τρόπο να διαφύγει από αυτό. Το πρώτο «φάρμακο» «με την βοήθεια του οποίου σύντομα βρίσκει κανείς παρηγοριά στην ψυχή του» είναι «η πραότητα της καρδιάς», όπως διδάσκει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος. Άλλη θεραπεία βρήκε στην εργασία και στους αγώνες. «Αυτή η αρρώστια θεραπεύεται με προσευχή, αποχή από την αργολογία, με εργόχειρο, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, με την ανάγνωση του Λόγου του Θεού και με την υπομονή∙ γιατί γεννιέται από την δειλία, την ραθυμία και την αργολογία».

Και οι δύο αυτοί τρόποι οδηγούν πάνω απ’ όλα στην απλή, αγόγγυστη εκπλήρωση της υπακοής. Εδώ υπάρχει και ταπείνωση και αγώνας. «Πάνω απ’ όλα», έλεγε ο Όσιος, «ο δόκιμος πρέπει να καταπολεμά την μελαγχολία (ακηδία) με αυστηρή και άνευ αντιρρήσεων εκπλήρωση όλων των καθηκόντων που του έχουν αναθέσει. «Όταν οι ασχολίες σου μπουν σε πραγματική σειρά, τότε η ανία δεν θα βρει [πουθενά τόπο στην καρδιά σου. Οι άνθρωποι που έχουν πλήξη είναι εκείνοι που η ζωή τους δεν είναι σε τάξη. Και έτσι η υπακοή είναι το καλύτερο φάρμακο εναντίον αυτής της επικίνδυνης αρρώστιας». Και όλα αυτά μαζί οδηγούν στην τελευταία θεραπεία των πνευματικών ασθενειών - την απάθεια.

«Όποιος έχει νικήσει τα πάθη του έχει κατανικήσει και την θλίψη»…

Από το βιβλίο «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ - Πνευματική Βιογραφία»

Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

Εκδόσεις Άθως/πηγή

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 7/19/2013