Το ιαματικό και το προορατικό χάρισμα του Στάρετς Ανατόλιου της Όπτινα (1855 – 30 Ιουλίου 1922)

Το χάρισμα των ιαμάτων

Ο π. Ανατόλιος είχε λάβει και το χάρισμα των ιαμάτων. Και έκαμε ιάσεις πολλές. Αναφέρομε ενδεικτικά μερικές.

Ο π. Ανατόλιος κάθε φορά που με δική του παρέμβαση γινόταν κάποια ίαση, κατέβαλε κάθε προσπάθεια να την κρύψει· να μη την αφήσει να προσλάβει δημοσιότητα· να μη φανή σε ποίον οφειλόταν. Για να το επιτυγχάνει, έστελνε τους ασθενείς, που εθεράπευε:

• ή να πιουν νερό-αγίασμα στην πηγή του οσίου Παφνουτίου∙

• ή να προσκυνήσουν τον τάφο του στάρετς Αμβρόσιου∙

• ή απέδιδε την ίαση σε κάτι το εντελώς συμβατικό.

1. Η μοναχή Μαρία (Σαούτιν) από το μοναστήρι Σαμορντίνο, θεραπεύθηκε με τις προσευχές του οσίου Ανατόλιου. Η ίασή της έγινε αισθητή στην ίδια μόλις προσκυνούσε την ταφόπλακα του Στάρετς Αμβρόσιου. Γράφει:

«Ιδέτε, πως θεραπεύθηκα. Είχα πάει το φθινόπωρο στο υπόγειο για πατάτες. Εκεί έπεσε επάνω μου ένα δοκάρι. Και μου έσπασε τα δόντια. Και μου χτύπησε στα νεύρα. Αισθάνθηκα τέτοιους πόνους, που δεν εύρισκα ανάπαυλα, ούτε ημέρα ούτε νύχτα. Και ούτε να φάω μπορούσα∙ ούτε να κλείσω μάτι.

Εστράφηκα στα νοσοκομεία∙ στους γιατρούς. Μα τίποτε δεν μου έκαμαν. Αντίθετα. Μου έλεγαν, ότι θα ήταν ανόητο να περιμένω βελτίωση!

Επήγα λοιπόν και στον π. Ανατόλιο.

— Γέροντα, δώστε μου ευλογία να πάω στον ιατρό καθηγητή Καζάνσκι.

Μου απάντησε ο π. Ανατόλιος:

— Ο Κύριος! Ο Κύριος! Στον τάφο, στον τάφο του π. Αμβρόσιου να πάς!..

Παίρνω τον δρόμο για τον τάφο. Και, νάσου, βλέπω μπροστά μου τον καθηγητή Καζάνσκι. Και του διηγήθηκα τις περιπέτειες μου. Μου λέει τότε ο ιατρός:

— Αυτό είναι ανίατο. Η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτε.

Βούρκωσαν τα μάτια μου. Γέμισαν δάκρυα. Και είπα μέσα μου.

— Δηλαδή, η μόνη μου ελπίδα είναι ο τάφος!.. Και τράβηξα για τον τάφο! Γονάτισα και φώναξα:

— Πάτερ Αμβρόσιε, βοήθα με! λυπήσου με!.. Τον παρακαλούσα, το φώναζα, σαν να ήταν δίπλα μου ζωντανός. Φίλησα τον τάφο του. Επήρα λαδάκι από το κανδήλι του και άλειψα τα μάγουλά μου άπ’ έξω. Και ο πόνος σταμάτησε. Αμέσως.

Έφυγα. Επήγα στο σπίτι μου. Πόνο δεν αισθάνομαι καθόλου. Τόσο που δεν τολμώ να το πιστέψω. Ήρθε η ώρα για φαγητό. Έφαγα, χωρίς να πονώ, χωρίς προβλήματα. Έπεσα να κοιμηθώ. Και κοιμήθηκα μερικά εικοσιτετράωρα συνέχεια!..

Είχα γίνει καλά. Χάρις στις προσευχές του π. Ανατόλιου».

2. Η δασκάλα Νίνα Βλαδίμηροβνα μας διηγή­θηκε, πως ο π.Ανατόλιος έκαμε καλά τον άρρωστο μικρό αδελφό της με ένα αχλάδι.

«Είχα πάει να τον ιδώ. Και όταν θα έφευγε, ο στάρετς Ανατόλιος, μου έδωσε ένα αχλάδι. Και μου είπε:

- Για τον μικρό αδελφό σου.

Απόρησα, πως θυμήθηκε τον μικρό αδελφό μου. Το επήρα και έφυγα. Στο σπίτι ευρήκα τον μικρό α­δελφό μου βαρειά άρρωστο. Ο γιατρός πού τον είχε ιδεί, είχε ειπεί, ότι:

- Η πιθανότητα να ζήσει είναι ελάχιστη. Έκοψα το αχλάδι μικρά κομματάκια και του τα έδωκα, να τα φάει με υπομονή.

Και τρώγοντας τα έπαιρνε δυνάμεις.

Και όταν το είχε πιά φάγει ολόκληρο τα αχλάδι, σηκώθηκε.

Είχε γίνει εντελώς καλά».

3.Πολλές θεραπείες έγιναν και με Αλλά είδη, που είχε χρησιμοποιήσει ο π. Ανατόλιος. Και από αυτά «δύναμις εξήρχετο», όπως από το ιμάτιο του Κυρίου, που μόλις το έπιασε στην άκρη, εθεραπεύθη η αιμορροούσα.

Κάποτε, ο π. Ανατόλιος έδωκε ευλογία στην πνευματική του θυγατέρα Νίνα Βλαδίμηροβνα, να πάει να μείνει λίγες ημέρες στο Σαμορντίνο.

- Μα πώς; (ερώτησε εκείνη). Κάνει κρύο. Πως θα περάσω με αυτήν την καλοκαιρινή ζακετούλα μου;

Ο π. Βαρνάβας φιλοτιμήθηκε τότε, να της δώσει ένα χοντρό καφτάνι του! Αλλά μόλις εκείνη το είδε, αηδίασε:

— Τόσο χοντρό και τόσο βρώμικο, εγώ επάνω μου δεν το βάζω!..

— Θα σου δώσω το δικό μου τότε! (ειπε ο π. Ανατόλιος). Αλλά και αυτό είναι το ίδιο χοντρό και το ίδιο βρώμικο! Έλα τότε, Νίνα, θα σου δώσω το καινούργιο μου το ράσο!

Το επήρα, το φόρεσα και επήγα στο μοναστήρι, στο Σαμορντίνο. Με είδαν οι μοναχές και με εζήλεψαν! Και όλες μου ζήτησαν, να τους το δώσω να το βάλουν για λίγο επάνω τους για ευλογία. Και το έβαλαν.

Όταν το βράδυ ξάπλωσα να κοιμηθώ, αισθάνθηκα ένα ασυνήθιστο ρίγος. Τυλίχτηκα τότε με το κοντόρασο του Γέροντα. Και το πρωί δεν αισθανόμουν τίποτε πια. Είχαν όλα περάσει.

4. Πολλές ασθένειες εθεράπευε ο π. Ανατόλιος. Παρ’ όλο που ο ίδιος υπόφερε από πολλές και βαρείες αρρώστιες! Από την πολλή ορθοστασία τα πόδια του είχαν γεμίσει πληγές. Και το χειρότερο είχε πάθει κήλη, που όλο και χειροτέρευε. Και συμπονώντας τον ο ηγούμενος του είχε επιβάλει να εξομολογεί, αντίθετα στην τάξη που επικρατεί στην Ρωσσία, καθιστός.

Χάρισμα προορατικό

1. Ο κόσμος το επίστευε.

Και κατέφευγαν σ’ αυτόν πολλοί· όχι μόνο άρρωστοι και αδύνατοι∙ αλλά και άνθρωποι με καταπληκτική νοημοσύνη και ζωντάνια. Και του ζητούσαν λύση για ζητήματα όχι μόνο σοβαρά, αλλά και πολυϋπεύθυνα. Και ο στάρετς έδινε σε όλα λύση με ταπείνωση και αγάπη.

2. Το 1909 επήγε στην Όπτινα η μοναχή Ματρώνα (Ζάϊτσεφ). Και τον παρακάλεσε να της δώσει ευλογία να φύγει από το μοναστήρι της.

Ο π. Ανατόλιος της έδωκε μια απάντηση, που δεν την είχε ποτέ φαντασθή:

— Μη βιάζεσαι. Μετά τέσσερα χρόνια θα πάς στην Ιταλία!

Η Ματρώνα το άκουσε. Και το κράτησε. Χωρίς να το ειπεί σε κανέναν. Μετά δύο χρόνια ξαναπήγε. Στον δρόμο προς την Καλούγα την συνάντησε ένας διά Χριστόν σαλός, ο μακάριος Νικήτας, και της είπε:

— Δύο χρόνια έχεις να ζήσεις εδώ ακόμη! Επήγε λοιπόν η Ματρώνα στον π. Ανατόλιο και του λέγει:

— Ο Νικήτας μου είπε ότι θα ζήσω μόνο δύο χρόνια. Ασφαλώς σε λίγο πεθαίνω!.. Λοιπόν;

Της απάντησε:

— Λάθος κάνεις. Δεν πρόκειται μετά τα δύο χρόνια να… πεθάνεις. Τόπο διαμονής θα αλλάξεις. Το ίδιο είχαν ειπεί και στον αρχιμανδρίτη μας, στον στάρετς Βαρσανούφιο. Μα δεν επρόκειτο για θάνατο, αλλά για κάτι άλλο. Τον μετέθεσαν και τον τοποθέτησαν στο μοναστήρι Σταρο-Γκολούτβινο. Και έζησε από τότε άλλα ένδεκα χρόνια. Κάτι τέτοιο θα συμβή και σε σένα.

Τα άκουσε η ταλαίπωρη Ματρώνα και πελάγωσε. Δεν ήξερε, τι έπρεπε να πιστεύσει.

Αλλά να, το 1913 στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου φυλάσσονται τα ιερά λείψανα του αγίου Νικολάου, άρχισαν εργασίες για ανέγερση μιας ορθόδοξης εκκλησίας προς τιμήν του αγίου, για εξυπηρέτηση των ορθοδόξων. Και προσκάλεσαν και την μοναχή Ματρώνα να πάει στο Μπάρι. Ο π. Ανατόλιος το έμαθε. Και της έστειλε δώρο του – ευλογία του μια μικρή εικονίτσα του αγίου Νικολάου. Και παρακάλεσε να της ειπούν:

— Τα βλέπεις, Ματρώνα; Σου το έλεγα και δεν το πίστευες. Να, που είναι θέλημα Θεού!

Να πάς! Να πάς!..

Επήγε. Αλλά αντιμετώπισε δυσκολίες πολλές· που την εκούρασαν. Και η Ματρώνα άφησε το Μπάρι. Και ξαναγύρισε στην Ρωσσία.

Την ευρίσκει ο στάρετς Ανατόλιος και αρχίζει η συζήτηση:

— Τι; Γύρισες πίσω;

— Ναί, Γέροντα. Δεν ξαναπάω στο Μπάρι! Ο κόσμος να χαλάσει, πίσω δεν πάω!..

— Ναί, αλλά το σπίτι σου εσένα είναι στο Μπάρι. Και μη λες μεγάλες κουβέντες· γιατί δεν ξέρεις, τι θα γίνει!..

Στράφηκε στην εικόνα της Παναγίας, υποκλίθηκε με ευλάβεια και είπε:

— Στα χέρια Σου, Παναγία, την αφήνω. Έχε την κάτω από την σκέπη Σου.

Μετά από λίγο η Ματρώνα εκάρη μεγαλόσχημη. Και μετά, έφυγε για το Μπάρι. Και έζησε εκεί χρόνια πολλά. Και πριν, και μετά την επανάσταση του 1917.

3. Πνευματικό παιδί του στάρετς Ανατόλιου ήταν και ο Αδριανός Ρυμαρένκο. Παπάς ο Ρυμαρένκο εχειροτονήθη το 1921, τότε που έβραζε η πρώτη μανία των σοβιετικών εναντίον της χριστιανικής πίστης. Πριν την χειροτονία του επήγε στην Όπτινα∙ να πάρει την ευχή του πνευματικού του πατέρα. Του λέγει τότε ο π. Ανατόλιος:

— Πρέπει και σύ να δώσεις εξετάσεις.

Ο Αδριανός είχε πολύ υψηλή πανεπιστημιακή μόρφωση κοσμικής κατεύθυνσης. Νόμισε λοιπόν, ότι ο π. Ανατόλιος τον συμβούλευε να ασχοληθή με την θεολογία.

Αλλά για άλλες «εξετάσεις» του έκανε λόγο ο χαρισματούχος πνευματικός του.

Όταν μετά κάποιο χρονικό διάστημα θα εχειροτονείτο ιερέας, πάλι επήγε στην Όπτινα και του ζήτησε ευλογία για την ιερατική του διακονία στο χωριό Εβλόση κοντά στα Ρόμνα.

Σαν αναμνηστικό δώρο, μαζί με την ευχή του, του έδωκε ένα πασχαλινό αυγό με ζωγραφισμένη σ’ αυτό την εικόνα της Παναγίας. Τον ερωτάει.

— Ποιά είναι η εικόνα αυτή;

— Η Παναγία του Σμολένσκ, νομίζω.

— Όχι. Η Παναγία των Ιβήρων είναι.

Όταν για πρώτη φορά μπήκε στην εκκλησία στο χωριό του, στο Εβλόση, ο π. Αδριανός εδοκίμασε μια βαθιά συγκίνηση. Είδε ότι η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στην «Παναγία των Ιβήρων».

Σημειώνομε, ότι ο π. Αδριανός Ρυμαρένκο μεταγενέστερα έφυγε από την Σοβιετική Ένωση. Και αφού εχήρευσε έγινε μοναχός με το όνομα Ανδρέας και εχειροτονήθη αρχιεπίσκοπος του Ρόκλαντ.

4. Μία ιδιαίτερη περίπτωση, στην οποία εφάνη ολοκάθαρα το πνευματικό χάρισμα του στάρετς Ανατόλιου κατέγραψε η δούλη του Θεού Μαρία Μιχαήλοβνα. Γράφει:

«Η ανεψιά μου Τατιάνα Αλεξάνδροβνα ήλθε σε διάσταση με τον σύζυγό της, που εξαφανίστηκε χωρίς να ειπεί που πάει. Έμεινε μόνη της, με το μικρό της παιδί, τον Δήμο. Μα δεν ήταν γυναίκα, που να άντεχε στην μοναξιά. Έτσι μετά από λίγο συνδέθηκε με κάποιον άλλον νεαρό άνδρα. Τον συμπάθησε και έζησαν μαζί για αρκετό καιρό. Μα κάποια ημέρα αρρώστησε και πέθανε.

Ο θάνατος του ήταν γι’ αυτήν μεγάλο πλήγμα, πάνω από τις δυνάμεις της. Ήλθε και με βρήκε. Και εγώ της σύστησα, να πάει στην Όπτινα να πάρει συμβουλή, ευχή και δύναμη από τον π. Ανατόλιο. Η συμβουλή μου δεν της άρεσε:

— Τι να πάω να κάμω εγώ στην Όπτινα; Τι να μου ειπεί εμένα ένας ιερομόναχος; Μπορεί να με καταλάβει έμενα καλόγερος; Από πλευρά του, εγώ είμαι μια πόρνη· μια μοιχαλίδα∙ μια γυναίκα που ποδοπάτησε τον νόμο του Θεού. Τι θα μου ειπεί να με παρηγορήσει;

Εγώ επέμεινα. Και εκείνη τελικά υποχώρησε. Και επήγε. Και, όταν γύρισε, έλαμπε από χάρα. Και μου είπε:

— Ο γέροντας με άκουσε με υπομονή και με καλωσύνη. Και, όταν τελείωσα, μου είπε: Μη φοβάσαι. Ο Μπόρις, θα γυρίσει γρήγορα! Μπόρις τον λένε τον άνδρα μου. Βέβαια αυτό εγώ δεν το περιμένω. Δεν μπορεί να γίνει. Δεν θα γίνει. Αλλά, τι καλωσύνη που έχει αυτός ο άγιος γέροντας!.. Τι καλός που είναι! Όλα τα καταλαβαίνει! Όλα!..

Είχε πάει στην Όπτινα τον χειμώνα. Και γύρω στο Πάσχα, χωρίς να το περιμένει, ο Μπόρις γύρισε κοντά της. Για πάντα.

Μετά κάποιο χρονικό διάστημα η Τατιάνα ξαναπήγε στην Όπτινα μαζί με τον Δήμο της. Ο π. Ανατόλιος την γνώρισε. Και την θυμήθηκε. Την επήρε κοντά του. Και άκουσε όλα τα νέα της. Αποχαιρετώντας την με ευχές, άπλωσε το χέρι του και έπιασε μια μικρή εικόνα του αγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου, να την δώσει δώρο-ευλογία στο γιό της Δημητράκη. Αλλά την άφησε. Και έπιασε μια άλλη, μια εικόνα του αγίου Δημητρίου, αρχιεπισκόπου του Ροστόβου. Του την έδωκε λέγοντας:

— Αυτή είναι για σένα!..

Και τι παράξενο! Ο μικρός Δημητράκης είχε βαπτισθή στο όνομα του αγίου Δημητρίου του Ροστώφ…

Ήταν τυχαίο; Έτσι «φαίνεται»! Όμως ήταν τυχαίο;

Ήταν τυχαίο και σύμπτωση το ότι προείπε στην Τατιάνα την επιστροφή του συζύγου της; Ήταν;».

Πηγή: Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Στάρετς Ανατόλιος της Όπτινα», έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2005.

Αναρτήθηκε από nikos στις 2:19 π.μ.